Een ervaring vol uitersten..

!!Let op: onderstaande blogschrijfster heeft veel te veel meegemaakt om een gestructureerd, laat staan kort verhaal te vertellen. Bij voorbaat onze excuses voor het ongemak!!

In mijn laatste blog schreef ik dat de mama van Mchunos zo blij/trots was dat ik er nog was na mijn malaria-aanval.. Ik schreef hier nogal luchtig over, omdat het voor mij de gewoonste zaak van de wereld leek dat ik hier gewoon van opknapte. Helaas blijkt niets minder waar en zijn we hier even heel hard met onze neus op de feiten gedrukt toen 1 van onze vrienden uit Mchunos (de lokale bar) afgelopen weekend overleden is aan Malaria. Pff.. zelfs hier in Dar es Salaam, wat je ‘een grote stad’ zou kunnen noemen met genoeg faciliteiten, blijkt deze ziekte nog altijd levens van jonge mensen te kunnen opeisen. Toch maar goed blijven opletten dus de komende tijd. In plaats van hem nu met een drankje te bedanken voor zijn hulp bij mijn videoclip, heb ik nu een gedeelte bijgelegd voor het overbrengen van zijn lichaam naar Moshi, waar hij begraven wordt.. heftig..

Goed, dit zware nieuws even met de wereld gedeeld hebbende, zou ik nou graag vertellen over de positieve ervaringen van de afgelopen tijd, die gelukkig in de meerderheid waren, maar waarop dit voorval nou eenmaal een grote zwarte keerzijde-stempel drukt en waaraan ik dus toch even aandacht wilde besteden in deze blog.

Ik ga proberen ‘kort’ en overzichtelijk te vertellen over mijn heerlijke tijd in de afgelopen paar weken.. ik blijf het proberen, dus…. komtie dan he:

Mijn laatste blog eindigde ongeveer met de mededeling dat ik goede hoop had dat we al het materiaal voor de videoclip in 1 dag zouden schieten en dat het materiaal bruikbaar zou zijn. Guess what: we did it!! Of in ieder geval min of meer. In 2 dagen hebben we alle ontbrekende scenes geschoten en al het nieuwe materiaal dat hieruit voort is gekomen, is ronduit briljant. Deze keer hoefden we niet te zoeken naar shots die scherp waren, maar konden we zelfs KIEZEN. Het moet niet gekker worden ;-) Helaas is de laptop gestolen waarop het editingprogramma stond en kunnen we hier dus niet mee verder tot Kari terugkomt uit Finland met een nieuwe macbook, maarrr we kunnen wel een beginnetje maken met wat knippen en plakken en het selecteren van het juiste materiaal, dus er is enige vooruitgang.
Verder, nu ik toch bezig ben met spuien van ‘werk’-dingen, hebben Leena en ik een nieuw project bedacht, welke zelfs een soort van ‘sustainable’ gaat zijn en waar ik de komende paar maanden mee vooruit kan. De theatergroep heeft namelijk nog altijd niet gereageerd, dus ik ben erg gelukkig dat we nu iets nieuws hebben bedacht naast de videoclips ☺ Vandaag ben ik het projectplan aan het schrijven, dus laat ik eens zien of ik het in deze blog voor elkaar krijg te omschrijven wat we willen doen… Art in Tanzania heeft een samenwerking met UNICEF en werkt in het kader hiervan officieel met de Unicef Child Agenda. Helaas is er de laatste tijd naast de wekelijkse (maandelijkse?) meetings niet zoveel gebeurd en laat ons nieuw bedachte projectje hier nou perfect bij aansluiten (of dat kunnen we zo laten zijn natuurlijk). De Child Agenda bevat 10 punten die te maken hebben met de verbetering van de levensomstandigheden van kinderen en jong volwassenen op verschillende punten binnen Tanzania. Elk van deze punten zal door een lokale artiest belicht worden in een nummer en een videoclip. Hiermee geven we de artiest de kans een nummer op te nemen, waarbij we vervolgens een videoclip maken die niet zozeer als muziekvideo moet dienen, maar een meer educatieve achtergrond zal hebben, met wat extra backgroundinformation. Van deze 10 nummers wordt vervolgens een DVD gemaakt die we kunnen verspreiden (/verkopen aan) in scholen en onder andere partners van Unicef. Met de winst kunnen we vervolgens de artiesten betalen en bovendien toekomstige projecten financieren. Verder willen we een bijeenkomst organiseren voor Unicef (Sean, de teamleader die vooral met Unicef dealt wilde dit al lang doen) en nu hebben we hier gelijk een invulling voor met een optreden van enkele artiesten. Uiteraard biedt dit projectje nog veel meer mogelijkheden, maar laten we eerst maar eens hopen dat het van de grond komt.. Later meer hierover hopelijk ☺

Dan nu terug naar mijn vakantieperiode van de afgelopen 16 dagen (wauw, het klinkt bijna alsof ik alleen maar vakantie aan het vieren ben… gelukkig gaat volgende week de school weer open en kan ik weer met een vaste indeling aan de slag ☺). Mijn tussentijdse trip bestond eigenlijk uit 3 delen, dus laat ik het ook maar op die manier vertellen.

- De reis naar Arusha –

Het kopen van de bustickets bleek na een heftige regendag op zichzelf al een avontuur. Na een half uur wachten op een Dala Dala hebben we gelift in de auto van Luther (de manager) tot aan Mwenge, van waaraf we een nieuwe Dala Dala moesten nemen naar het centrum van Dar. Blijkbaar overstromen spontaan alle rioleringen wanneer het regent en blijk je op safari te moeten om een veilige weg door de straten te vinden. Bovendien blijkt dit voer voor een interessante nieuwe geur… Na lang duwen en trekken heb ik uiteindelijk zelfs mijn hand meegekregen naar het busstation, zonder een eng mannetje als aanhangsel, en hebben we dus bustickets gescoord.. Stap 1: check.

Op de dag van vertrek vertrokken we om 05.30 met een taxi naar het busstation en als ik ooit heb gezegd dat Mwenge een heisa busplaats was, neem ik die woorden bij dezen terug.. wauw.. Gelukkig ging Peter (een lokale vriend uit de studio) op dezelfde dag naar Arusha als wij en konden we tussen alle bussen met hele kleine looppaadjes ertussen (als je goed zoekt) en zonder bordjes, uiteindelijk toch de juiste bus vinden. Nadat we als enige wazungu op het hele busstation wonder boven wonder niet plat zijn gereden en onze tassen veilig in de bus zaten, konden we eindelijk genieten van de kerstliedjes en de Airconditioning en onze heerlijke bananenchips → laat de reis maar beginnen (slechts 1 minuut later dan gepland vertrekken we.. shocking)!

De muziek in de bus is al net zo veranderlijk als het landschap. Terwijl we van de droge, stoffige drukte van Dar de steeds groenere en weidsere omgeving inrijden, gaat het van kerstmuziek over naar Ricky Martin en vervolgens van terminator 2 (waarbij alleen de schietgeluiden en enkele vlagen muziek hoorbaar zijn, met kiswahili ondertiteling) naar 1 of andere heel slecht geacteerde (typisch) Tanzaniaanse versie van gtst. Om 15.45 kunnen we eindelijk meeswingen op de populaire Afrikaanse muziek (Asonto, Asonto, watch me do Asonto) en omringen de bergen duidelijk de paar verdwaalde mudhuts. De herinnering aan Tanzania 6 jaar geleden komt steeds meer terug, gecombineerd met de nodige vleugjes zuid-afrika-sentiment ☺

Notitie onderweg: Terwijl ik terugdenk aan mijn tijd in Z-A, de show, ‘mijn’ kindjes en de geslaagde laatste shootingdag voor de video net voor vertrek, geniet ik van dit prachtige uitzicht en krijg ik kriebels. Ik voel me (al)weer helemaal thuis op dit wonderlijke continent!

Na precies 12 uur rijden, zien we tussen de wolken de verse sneeuw van Mount Kili! (Witte Kerst?). 2 uur later staat Adam ons op te wachten en worden we na een hobbelig weggetje en een ‘achteruitinparkeermanoeuvre’ om U tegen te zeggen warm verwelkomd door zijn 2 zoons en de dochters van zijn broer.

- Een week in Arusha –

Het huis van Adam is erg klein, maar erg gezellig, schoon en licht. Het bestaat uit 1 woonkamer/keuken, een frans toilet&bucketshower en een girlsroom&boysroom. Samen met de 2 nichtjes sliepen Anna en ik in de ene kamer en Adam sliep met zijn zoons in 1 bed in de andere kamer. Elke avond en middag (als we niet uit waren) werd er door danwel de nichtjes danwel Dora (Adams vrouw) voor ons gekookt, wat een service ☺
De eerste dag kregen we van Alex (Adams oudste zoon) een tour door Arusha, waarbij we ons nieuwe favoriete koffietentje al ontdekten, en in de avond hebben we met z’n allen Halli Galli gespeeld (hoe huiselijk!).
Eigenlijk waren alle dagen in Arusha even heerlijk relaxt en hebben we naar mijn gevoel niet zo heel erg veel gedaan, maar daarom hieronder wat dingen die ik toch even wil vertellen over ons Arusha-avontuur (zonder logische volgorde, zoals u van mij gewend bent):
- Op Anna’s verjaardag zijn we, na een geflopte poging om een rechtszaak bij het Rwandatribunaal bij te wonen (er waren geen headphones meer, waardoor we alleen hebben kunnen ontdekken hoe klein zo’n zaaltje eigenlijk is, maar niks hebben gehoord..), samen met Dora en Kamal naar Via Via gegaan, waar een Afrikaanse band speelde, terwijl aan de andere kant de karaoke aanstond. Een fijne feestavond voor Anna met champagne (van tevoren ingeslagen en meegezeuld naar Arusha, Welmoed, hmm), een kampvuur, gedans en een stenen Mr. Simon.
- Met Adam een avond biertjes drinken, pool en chatten met zijn vrienden is erg gezellig.
- Het is zo schoon in Arusha vergeleken met Dar! En de belangrijkste wegen zijn zo goed!
- ‘Broer’ of ‘zus’ of elke andere familietitel hoeft niet te betekenen dat dit ook echt familie is. Iemand kan ook alleen van dezelfde stam of dorp zijn, maar hoeft dus geen bloedverwant te zijn om zus genoemd te worden.. Zo verwarrend!
- Mlenda is het eerste lokale Afrikaanse eten dat ik ronduit smerig vind. Het is een soort snotterig en plakkerig prutje van pompoenbladeren en groene bonen.. blegh! Gelukkig was de zelf ontleedde en gefrituurde vis die we erbij aten heel geslaagd.
- Een kameel is best hoog als je er bovenop zit.
- Ik kan steeds beter vriendenprijsjes lostroggelen ipv de mzungu-prijs. Zelfs Kamal (vriend van Adam) stond hier versteld van toen hij met ons naar de Masai-market was. En de bustickets naar Nairobi heb ik met een pokerface ook voor de residenceprice gekregen.. Straks word ik nog rijk.. (was wat ik dacht voordat ik naar Kenia ging en alle transportkosten vreselijk opliepen).
- Kerst in Arusha is met een creatieve invulling erg fijn! Kerstavond: Nederburg-wijn, Amarula, Afrikaanse muziek uit een telefoon en dansen in een Kanga. Eerste kerstdag: met Dora gratis een paar uurtjes rondcrossen in Arusha National Park (ipv 70dollar, tourguidevrienden zijn ook weleens handig) waardoor we kerst samen met een giraf, zebra en buffel konden vieren ☺

O, eigenlijk hebben we zo te zien nog best wel wat beleefd terwijl we in Arusha waren.. Na 7 dagen vonden we het echter wel weer tijd om verder te gaan met ons avontuur en zijn we op de bonnefooi naar Nairobi vertrokken. Vlak voor vertrek / onderweg hebben we een hostel geregeld in Nairobi en vervolgens kreeg ik na lang proberen zelfs een hostel in Mombasa te pakken, waar we onze oud –en nieuwjaarsdagen konden doorbrengen.

- Kenia –

Vrij random hebben we eigenlijk besloten Kenia te bezoeken.. Anna had een nieuw visum nodig en toen bleek dat Ahmed (1 van mijn vrienden uit Zuid-Afrika) zijn familie/vrienden ook in deze periode opzocht in Mombasa / Diani, besloten we toch ook dit land maar eens te proberen. Hoppaaah! En gaan! Zonder plan vertrekken en uiteindelijk toch elke dag volop dingen te doen hebben en alles probleemloos gefixt krijgen.. waarom lijkt Afrika zo goed bij mij te passen..? ☺

First stop: Nairobi, Mlimani Backpackers. Een erg gezellig hostel met een prima dorm, maar helaas een constante douche in onze badkamer en de hal dankzij de overvloed aan regen. De eerste dag hebben we aan het eind 2 uur op een straathoek gezeten, omdat we niet konden oversteken dankzij de rivier die zich gevormd had.. Het bezoek aan het Olifantenweeshuis, het Giraffencentrum en vooral de Beads-factory Kazuri (waar werkgelenheid wordt gecreëerd voor single moeders en tegelijkertijd prachtige sierraden worden gemaakt) was erg geslaagd, maar verder was de regen te sterk aanwezig om echt iets te doen. Regen maakt een hostel echter altijd wel een nog socialere plaats dan het al is, dus we hebben weer de meest fascinerende gesprekken gehad en personen ontmoet, wat het backpacken toch altijd wel erg bijzonder maakt ☺. Nairobi is verder vooral een erg grote, vrij westerse stad met een nogal hoge mate van criminaliteit, wat het minder veilig maakt om savonds de deur uit te gaan en na 3 dagen voelde het dan ook echt wel tijd om weer door te reizen.

Met de nachtbus zijn we uiteindelijk samen met Robert en Ares (2 zweden die we in het eerste hostel hadden ontmoet) naar Mombasa gereisd. Waar ik 1 uur slaap op de hele busreis, is Anna over het algemeen 1 uur wakker en dat was ook deze keer weer het geval (ongezelliiiigg), maar de airconditioning en beenruimte maakte dat ik nog vrij uitgerust aankwam in Mombasa Backpackers. Terwijl we wachtten op onze kamer liep Tim het hostel binnen, een jongen die ik 1,5 jaar geleden in Zuid-Afrika in een hostel had ontmoet met Michiel.. Wat blijkt de (backpack)wereld toch klein iedere keer. In ieder geval hebben we hier een erg gezellige tijd gehad en lag het hostel ongeveer 5 minuten lopen van het strand, dus dat was vrij handig ☺.

Oudjaarsdag.. dat was interessant en typisch. We hadden bedacht om in de ochtend al naar Diani te gaan (waar de beachparty zou zijn), om samen met Ahmed wat te eten en vervolgens samen naar het feest te gaan. Rond de middag kregen we het uiteindelijk voor elkaar om te vertrekken en bedachten we met een matatu te gaan (Keniaans woord voor Dala Dala). Nu bleek echter dat we 3 Matatu’s en een ferry moesten nemen voordat we ongeveer in de buurt zouden zijn van waar we moesten zijn, maar goed.. let’s try. Toen we buiten het hostel kwamen, bleek dat er een auto richting Diani ging met andere backpackers, dus besloten we te liften in de trunk (wat uiteindelijk waarschijnlijk nog wel comfortabeler was dan een Matatu, waar je altijd maar moet afwachten of je kunt zitten en hoeveel kinderen je vervolgens op je schoot gedropt krijgt). Rond 18uur waren we uiteindelijk in Diani en hebben we het appartement van Ahmeds vriend Johny gevonden. Verse vis en kaas-groentensticks van de Barbecue gegeten, tot 3 keer toe de countdown gemist (gelukkig stonden al onze telefoons op een andere tijd..), maar uiteindelijk om 00.30 toch echt richting de beachparty. Met 2 podia en een aangrenzend strand waar je de muziek nog steeds kon horen, was dit een super-avond! Na een nieuwjaarsduik bij zonsopkomst en een lift terug naar het hostel met een bus die de anderen ophaalde, hebben we om 10.00uur toch maar even wat slaap ingehaald voordat we de volgende ochtend vroeg aan de reis terug naar Dar begonnen. Het goedkope ticket voor deze laatste reis was te merken aan de bus, maar het was in ieder geval weer een hele ervaring en het sprongetje dat Ismael maakte toen we hem verrasten in de keuken van Mchunos gaf me weer een boost aan positieve energie ☺.

Volgende keer hoop ik jullie alleen maar positieve en opfleurende verhalen te vertellen die wat minder plaats in beslag nemen, maar voor nu:

Kuus van lichtelijk verwarde, maar grotendeels gelukkige Suus.


P.s. Bijbehorende foto’s bij zowel dit verslag als voorgaande blogs bevinden zich op facebook, omdat ik hier sowieso nooit genoeg ruimte heb. Astu!