Herstellen op z'n Suzanne-in-Tanzaniaans

Lief thuisfront,

I’m back and still not black! Of klinkt dat heel erg verkeerd? Oh well.. het wordt hier elke dag door menigeen bevestigd, dus dan mag ik het vast zelf ook wel even melden. Ik heb besloten dat ik nou in het stadium ‘indian’ ben aanbeland qua huidskleur, of alleszins bijna, wat naar mijn idee een tussenfase is tot het ‘local’-bestaan… blijven dromen..
Anywaysss ik voel me meer Afrikaan dan ooit, aangezien ik de malaria heb overleefd en nog steeds hier ben, iets waardoor de mama van Mchunos (het bar/restaurant-dingetje om de hoek) heel trots op mij is, toch fijn ☺ Trouwens een top-mens. 62 jaar, wat je haar nooit zou geven als je haar ziet en zo leuk. Terwijl ik ziek in bed lag en Anna bij Mchunos wat te eten ging scoren, vroeg ze bezorgd waar ik uithing en heeft ze samen met Ismaeli (de kok en 1 van de liefste jongens ooit… gay.. maar dat bestaat hier natuurlijk niet…) een heerlijke groentesoep voor me meegegeven (iets wat ik wonder boven wonder binnenhield).

Dat allemaal geheel terzijde. Ik zal even samenvatten hoe fijn het is om in een land als deze te herstellen van ziekte in tegenstelling tot het hebben van ziekte, wat het voornaamste onderwerp van mijn laatste blog was:
Ten eerste had ik vorige week donderdag de eindejaarsshow en dat was top. De kids waren extreem enthousiast en trots, wat vrij verrassend was, omdat het van tevoren leek dat ze niet begrepen waar ze het nou eigenlijk voor deden (terwijl ze de liedjes, dansjes en vooral maskers heel komisch vonden). Op het moment dat de ouders (althans diegenen die wel op tijd waren) en de vrijwilligers en medewerkers van het huis als publiek plaatsnamen en de kids hun maskers en kostuums aanhadden, leek alles voor ze op z’n plaats te vallen en zagen ze in dat het echt hun show was. Ook de docenten waren blijkbaar erg gelukkig, want ze vroegen nu al wanneer we aub de volgende voorstelling gaan doen. Het plan is om te proberen rond maart weer een klein showtje op de planken te hebben, hopelijk nog net voordat Anna vertrekt, maar we moeten hiervoor nieuwe liedjes schrijven en de kids dit laten instuderen, terwijl de school tot 14 januari gesloten is… we gaan zien hoe dit uitpakt..
Omdat ik het beetje energie dat ik begon op te bouwen had verspild met de eindejaarsshow, werd de oorontsteking die ik nu had (jawel, laatste fase van mijn ziekteproces) er niet bepaald beter op en was ik er niet zeker van of het wel verstandig was naar Zanzibar te gaan. Aan de andere kant had ik mijn kamer wel gezien nu en kon ik geen spot op het plafond meer vinden die ik nog niet kende, dus besloot ik het er, met de nodige medicatie op zak, toch maar op te wagen. Samen met Lotta, Anna en Elena (hey, het lijken wel de Nederlandse prinsesjes met al die A’s..) vertrok ik zaterdagochtend na 4 uur slaap om 07.00 met de taxi naar de Ferry, waar we met ons economy ticket als ‘foreigners only’ (alias blanken) plaats mochten nemen in het first class-gedeelte, zodat we als eerste mochten boarden.. voelt toch iedere keer weer apart, maar stiekem vond ik het in deze extreme drukte niet zo erg ☺ Op de boot zelf werd alles van verschillende klassen gewoon weer gemixt en voeren we met een prima plekje op het ‘zonnedek’ de donkere wolken tegemoet.. Zou het echt regenen op Zanzibar zoals de Denen ons vertelden? (uiteindelijk bleek het op Zanzibar prachtig te zijn en bleken ze daar te denken dat het in Dar continu regende, dus ik denk dat wij de zon meenemen ☺).

Fascinatie bij een ferrytocht:
- De bagagescan is erg komisch. Je tas gaat door een scanner (zoals bij de handbagage op het vliegveld), terwijl een vrouw achter een computerscherm speelt met de joystick voor haar neus (o..bijzondere woordkeuze..), waardoor de band heen en weer beweegt, maar waarbij ze totaal niet naar het scherm zelf kijkt.. leuk zo’n bezigheidstherapie.
- De tocht naar het toilet is een avontuur op zich: 3 x bijna omgevallen, kippen & mensen ontweken en meewiegen met het ritme van de boot.. interessant..
- Nadat we geluisterd hadden naar een kapitein-achtig-mannetje die het reddingsvest uitlegde in Kiswahili (en die me later ten huwelijk vroeg, maar dat wederom geheel terzijde), zei hij met een big smile dat hij het toch zeker niet in Engels hoefde te vertalen (waarschijnlijk omdat we erg enthousiast mee knikten met zijn verhaaltje..). Ach, ik weet nu in ieder geval dat je je zonnebril weer moet opzetten nadat je je reddingsvest over je hoofd hebt getrokken (alleen geen idee waar ik het vest zelf kon vinden, maar goed).

Na het wegwuiven van de nodige irritante gidsmannetjes, die ons alsnog tot het hotel volgden, maar die na ons geslaagde negeren (hihi) toch maar de benen namen, kwamen we aan in het prinses Salme hotel. Vanbuiten zag het er nogal shabby uit, maar vanbinnen waren de kamers top! Door een mooi kletspraatje van Elena over het feit dat we werken bij Art in Tanzania en vaker komen, blablabla, kregen we de 4persoonskamer voor een zeer schappelijk prijsje. Na een beetje shoppen was ik helemaal gesloopt (o ja wacht, ik moet nog herstellen van de malaria.. dat vergeet je blijkbaar als je op een heerlijk eiland bent ☺) en hebben we genoten van een heerlijke pizza en rode wijn (wooo dat had ik gemist). De eerste kilo’s van de verloren 8-malaria-kilo’s waren er na deze maaltijd en de lunch kort van tevoren (prawn-avocadosalade, verse wortel-ginger-mangosap en ijskoffie met vanilleijs na) weer aan en na een top nachtrust in een bed zonder gat in het midden, een ontbijt om u tegen te zeggen en een douche met een volledige straal, kwam de energie weer terug in mijn tere lijfje!
Ik was klaar voor een avontuur, dus gingen we op spicetour. Geweldig om al die verschillende kruiden en planten te zien die Zanzibar rijk is. Het leek wel 1 kleurige, geurige jungle met als klapper een heerlijke zelfbereide lunch die natuurlijk super gekruid was, jammm. Na een busrace tussen de 2 busjes die ons vervoerden, compleet met ‘toeter-conversatie’, hebben we de slavengrot bezocht waar de slaven voor transport naar het vasteland werden ‘opgeslagen’. Heftig om te bedenken dat hier 100en mannen, vrouwen en kinderen in het donker wachtten op een lange bootreis ergens naar een wereld die ze niet kenden met mensen die ze niet kenden. Blijkbaar werden de Zanzibarianen (is dat een woord?) zelf niet gebruikt voor de slavernij, maar enkel om te helpen met het onderhouden, vervoeren of bewaken van de slaven, waar ze ook nog redelijk wat voor terugkwamen, dus voor Zanzibar zelf was het eigenlijk weinig negatief geloof ik. Bijzonder weer.
Tijd voor wat positiefs (en nogal tegenovergesteld, maar laten we dat voor het gemak even vergeten.. aangezien we nu in het heden zitten.. goed excuus?): de Foodmarket!! Aaaah!! Hemel op aarde! Wat is dit een geweldige plek.. wie heeft dit bedacht? Ik heb nooit gedacht dat ik zoveel kon eten op 1 avond en op 1 plek. ’s Avonds zodra de zon onder is, ‘ontstaan’ er in een binnentuin aan het water allemaal kraampjes waar verschillende vissoorten, Zanzibarpizza’s, fruit, sappen, soepen etc. etc. etc. verkocht worden. Voor de prijs van een halve avond uit eten kun je een lobster-spies, een baby-shark-spies, een hele octopus, een krab, een fruitshake en een chocolade-bananen-pizza (van Mr.Nutella with his big banana) verorberen, hmmmm! Ik denk dat de overige kilo’s van de 6 die ik was aangekomen na deze trip allemaal van deze goddelijke plek afkwamen, topperrr. In de avond zijn we naar een reggae-party geweest op de plek waar in februari een muziekfestival gehouden wordt (vrij groots blijkbaar (vorig jaar waren Shaggy en Sean Paul er nog ☺)) en hebben we genoten van cocktails en ons vermaakt met de fascinerende gesprekken met de lokale rastafari en vooral met hun gedans. 1 van de vrienden van Irene (een vrouw (want ze gaat trouwen in 2 weken, dus dan mag je een vrouw genoemd worden denk ik.. 21…) die woont in Dar en waar we de komende weken zeker nog mee gaan feesten) bleek 2 huizen te hebben in Zanzibar, waarin we een kamer kunnen huren als we terugkomen voor het muziekfestival. Hij moet hier zelf ook optreden, we betalen alleen voor de stroom en alle hotels zijn al fully booked, dus dat lijkt me primaaa ☺ Als we op deze manier telkens geld uitsparen, denk ik dat ik het me wel kan veroorloven om in februari nog een keer naar Zanzibar af te reizen. Goed voor m’n internship-connecties ook zou ik zo zeggen…. ;-)
Dag 3 vertrok Elena naar Kengwa om afscheid te nemen van de Engelse meiden en een dag te bakken op het strand en gingen Anna, Lotta, ik en Max (een Duitser die we onderweg hadden ontmoet) naar Prison Island. Wat hier nou precies voorheen geweest was, is me nog altijd niet duidelijk dankzij onze lieve, maar o zo onverstaanbare, onduidelijk gids Ali. Ik geloof dat er een quarantaine van een ziekenhuis was en tegelijkertijd een soort gevangenis dat niet echt een gevangenis was.. Anyhowww.. de echte reden dat we hier waren was eigenlijk voor de reuzenschildpadden. Jep, ik heb een nieuwe (of in ieder geval 2e) favoriete diersoort: de Kobe! Prachtig!! Ik mocht ze vasthouden, voeren, laten opstaan, wiieee ☺ Dit maakte helemaal goed dat ik het middaggedeelte (snorkelen) niet mee kon doen vanwege mijn oorontsteking. En het feit dat mijn lieve vriendjes zowel een zeester als een paar mooie schelpen voor me opdoken, was natuurlijk ook best troostend ;-). De laatste dag in Zanzibar hebben we besteed aan shoppen, eten (uiteraard!) en het kopen van de Ferry-tickets voor een normale prijs. (haha dat klinkt heel lame vergeleken met de beschrijvingen van de andere dagen.. misschien was het dat ook wel..). Nog 1 ding: DE DOUCHE WAS GEWELDIG! Had ik dat al gezegd? Zo’n douche die zo warm is dat je er koud water bij moet doen om ‘m op de perfecte temperatuur te krijgen, je weet wel, zoals we die thuis hebben…. O…..

- Nog enkele positieve dingen die ik even wil delen -

Ken je dat gevoel als kind (tenminste, als kind is het het sterkste) dat je terugkomt van een vakantie van een paar weken en je je oprit weer oprijdt en dat je heel erg blij bent om weer thuis te zijn.. dat je zelfs een spanning in je onderbuik krijgt.. of klinkt dit nu heel erg gek? Ach.. wat zal het ook: dat gevoel had ik toen ik terugkwam in ons volunteerhouse en het voelde zo heerlijk vertrouwd ☺ Ik kan hier wel leven voor de komende paar maanden, ik voel me hier thuis! Fijn om te beseffen!

Morgen gaan we alle shots van de videoclip overdoen met een (hopelijk) professionele cameraman en ik heb er vertrouwen in (….) dat we alles in 1 dag gaan schieten! Verder is de kans groot dat ik donderdag de meeting met een theatergroep ga hebben die iets met educatie doen… of zoiets.. allemaal weer heerlijk vaag, maar volgens Kari ligt hier de mogelijkheid tot een connectie van Art in Tanzania en een andere organisatie, waar hij mij graag voor in wil zetten. Hij denkt dat dit de perfecte plek is voor mijn project.. ik ben heel benieuwd wat voor mensen ik ga ontmoeten, maar we gaan het hopelijk donderdag zien.

Mlimani (de Mall vrij in de buurt) heeft een Subway!! Aaah! Omnomnom. (dat was zo’n beetje het gevoel wat ik had toen ik dit ontdekte, gevolgd door de klap van het besef dat dit nog weleens gevaarlijk kon worden voor mijn portemonnee..).

Papa en mama komen me tegen alle verwachtingen in toch opzoeken!!! Ennn Elise & Aram hebben hun tickets geboekt, wat mij nu, tegenstrijdig genoeg, al een beetje doet uitkijken naar mijn laatste maanden hier. Van 26 april tot 12 mei kan ik mijn lieve ouders laten zien wat ik hier allemaal uitvreet en waar ik me echt bevind, ik kan niet wachten!! En 2 tot 23 juni ga ik de rest van Tanzania (en hopelijk een stukje Kenia) verkennen met Aram & Elise, jeeeej!! Mensen deelgenoot maken van wat je aan de andere kant van de wereld meemaakt, helpt altijd erg goed bij de heimwee die eenmaal terug in Nederland komt, dus dat is een fijn gevoel ☺

Voor nu lijkt me dit een flinke update waar u allen even mee vooruit moet kunnen, dus Karibu Sana & tot de volgende!

Dikke kuus van langzaam-dikker-en-local-wordende Suus.