Gevlogen, aangekomen en ervaren
Blijf op de hoogte en volg Suzanne
01 November 2012 | Tanzania, Dar es Salaam
Lief thuisfront,
Daar zijn we weer: nieuw avontuur – nieuwe blog. Omdat ik op dit moment niet echt inspiratie heb voor een mooi samengestelde blog, bij dezen een uiteenzetting van de verschillende notities die ik onderweg en de eerste dag heb gemaakt.. Het is weer een hele bulk, maar goed.. zie maar welke delen boeiend zijn en anders scannen jullie er maar even doorheen. In ieder geval is het bij dezen even uit mijn hoofd & ben ik blij dat ik weer even in het Nederlands alle gedachten van de laatste tijd kan spuien ☺
-De heenreis-
Jawel, daar gaan we dan. Afgezet door m’n lieve papa, mama en broedert op Dusseldorf en na een lekkere bak Starbucks cappuccino dan toch echt door de douane.. Het voelt nog een beetje onwerkelijk dat ik echt weg weg ga.. Alsof ik gewoon een reisje ga maken met de trein en er over een week weer ben, wondering when that’s gonna kick in…
Goed, na de douane stond ik er dan echt alleen voor. Omdat ik nog maar een paar minuten voor het beginnen van boarden had, toch maar gelijk naar de gate gelopen die op het grote bord en op m’n ticket stond. Logische beslissing, toch? Maar helaas blijkt het omroepen van nuttige informatie in plaats van het verzoek aan specifieke personen om zich hier of daar te melden, lastiger te zijn. De gate bleek veranderd van C46 naar C44, welke nog best een eindje van elkaar verwijderd bleken.. renneeeennn! Maar ik heb het gehaald en als beloning kregen we bij binnenkomst in het oververhitte vliegtuig een gezellig turks welkomsmuziekje. Meer en meer begint dit muziekje op het efteling-droomvlucht-wachtrij-muziekje te lijken.. hopelijk blijkt deze keuze voor droomvlucht-muziek toepasselijk, we gaan het zien. Na een veiligheidsinstructie die klinkt alsof hij door een aliën is ingesproken en halverwege gewoon helemaal wegvalt, kunnen we de lucht in, maar uiteraard niet voordat er vrolijk gezongen is: ‘Turkish Airlines, we are globally yours!’ woohoo, de sfeer zit er goed in ;-)
Doordat de technologie mij wederom in de steek liet, of nadat ik gewoon niet met oordopjes om blijk te kunnen gaan (hierover later meer), heeft mijn sneaky buurman mijn vega-maaltijd opgesmikkeld, waardoor ik biefstuk-stukjes kreeg voorgeschoteld.. hmm.. anders doen we dat maar gewoon even niet. Een vervanging van pasta met aubergine, zongedroogde tomaat & pijnboompitjes maakte deze vlucht zowel aangenaam als smakelijk en het niet-te-missen water uit een plastic bakje maakte het plaatje compleet.
En wat ben ik blij met een e-reader met notitiefunctie! Note to myself: haal spullen uit je handbagagetas voordat je je laat inbouwen tegen het raam..
Nieuwe ervaringen in de lucht:
1. Dolfijnen vanuit de lucht zijn zo prrretty!!
2. Wat heeft Istanbul een hoop moskeeën…
3. De huisjes/flatgebouwen die bij de treinbaan van opa (of Wout?) zaten zijn gebaseerd op Istanbul vanuit de lucht! Dat verklaart waarom ik ze als kind niet herkende ☺
Nieuwe ervaringen op de grond:
1. $11,- voor een glaasje wijn is best veel
2. Zelfs een vliegveldcafeetje is niet meer veilig voor ‘Nossa, Nossa’
3. Een stewardess die zegt dat haar maatschappij eigenlijk sowieso niet op tijd vertrekt en je aansluiting vast ook te laat is, is best te vertrouwen.
4. Warmte in fases opbouwen is best fijn.
5. Fases in nationaliteit/huidskleurveranderingen zijn best gek.
6. Fases tussen stress naar ‘pole pole’ / ‘hakuna matata’, doen een mens best goed, zeker in de nacht.
Nieuwe ervaringen bij de tweede keer in de lucht:
1. gaatjes vinden waar je oordopjes in moeten in het donker, is best wel moeilijk.. (zou dit iets te maken hebben met de faalactie bij vlucht 1?)
2. 2 keer aubergine eten op 1 dag kan best lekker zijn (gevulde aubergine met rijst is sowieso anders dan pasta met aubergine)
3. turbulentie midden in de nacht is niet 1 van mijn favoriete ervaringen
4. hardop lachen om ‘How I Met Your Mother’ en meeneurieën met Kathy Perry, wederom midden in de nacht, levert soms best gekke blikken op.
5. in het Turks-Engels klinkt de afkondiging van de kapitein zo: ‘Ziz iz zjor keptin zpieking, zurtie minuts vor landing’
En daar was ik dan, aangekomen in het mooie continent dat Afrika heet. Fijn dat je zelfs al in de slurf welkom geheten wordt door de typische geur en de aangename temperatuur zo midden in de nacht. Na een moeizame communicatie bij de douane (waarom is dit altijd de plek waar je je het minst welkom voelt? In elk land?) waren mijn vingers dan ook echt ingecheckt en zag ik mijn eerste tas in de verte al langs rollen op de bagageband. Fijn is dat je precies kan zien waar de band begint en hoe buiten de tassen erop worden gelegd. Minder fijn is dat je ook precies kan zien wanneer er geen nieuwe tassen meer aankomen en jouw backpack nog niet is langsgekomen. Gelukkig staat er dan een vriendelijke meneer die aan de andere kant van de band alle tassen eraf haalt en je verzekert dat je vast niet hebt opgelet en jouw tas tussen de grote stapel zit.. Nadat hij het einde van de lading tassen checkte bij de backstage-bagageband-meneer en deze een veelzeggend handgebaar onze kant uit maakte (1tje die voorlopig continu voorbij blijft komen in mijn hoofd…), bleek mijn backpack toch officieel verdwenen. Maar ach.. vul gewoon even een papiertje in en dan komt hij vast wel weer terecht… ergens… in de komende paar maanden… Conclusie: het is nu donderdag en mijn backpack is ook vannacht niet aangekomen. Oh well… Hakuna Matata en just dress a little more inappropriate.. tutuduuu..
Maarrr we laten het gefaalde bij wat het is en gaan door met mijn avontuur!
-Begin van het echte avontuur-
Nadat ik Samuel heb gevonden met het welbekende bordje met mijn naam erop (jaa, hij staat er!), werd ik met de auto naar het bahari beachhouse gebracht, mijn onderkomen voor de komende 7 maanden. De kamer met 3 stapelbedden en een balkonnetje met hangmat deel ik met Anna en Helena (2 Duitse meiden) en 1 van de afgelopen dagen kwam er zelfs water uit de douche. Helaas is dit niet meer dan 3 druppels, waardoor we ons toch maar gewoon wassen met de slang die naast de wc hangt (zo’n ding waarmee moslims hun billen afspoelen, weet je wel?). De WC zelf kan gelukkig altijd doorgespoeld worden, want de stortbak vul je gewoon zelf aan met water uit de tank achter de keuken.. primaaa!
De eerste ochtend werd ik om 08.00uur wakker gemaakt door Helena, omdat mijn orientation officieel om 09.00 zou beginnen en voor 09.00 ongeveer het ontbijt (witte toast, soms ei en vers fruit) gegeten moet zijn, zodat de mama’s in de keuken de afwas kunnen doen en kunnen beginnen met het koken van de rijst voor de lunch. ’s Avonds en smiddags bereiden zij een warme maaltijd voor ons, waarbij de lunch meestal helemaal vegetarisch is en ’s avonds altijd wel iets groenterigs apart is van de rest, dus ook dit is helemaal prima!
Het belangrijkste wat dag 1 me al leerde, is mee te gaan met het Afrikaanse tempo. Oftewel: je kunt beter gewoon niet plannen en je vooral niet druk maken over of je ergens op tijd bent, want 9 van de 10 keer is degene voor wie je je haast er zelf toch nog niet.. ☺ Rond 09.45u bleek er toch wel een orientation te zijn (tegen de verwachting van mijn medevrijwilligers in) en ging ik met Jerry naar Kari’s house (het huis van de coördinator van de organisatie en de plek waar ook het belangrijkste kantoor zit). Met Kari heb ik ook het belangrijkste mailcontact vooraf gehad en nu kon ik dus een beeld krijgen van wat ik nou echt zou gaan doen de komende tijd. Voorlopig zal ik meelopen met de lopende projecten en zien wat de organisatie doet en waar ze voor staat. Kari vertelde me dat theater pas 8 jaar aanwezig is in Tanzania en door Westerlingen geïnitieerd. De belangrijkste vorm van performance is nog altijd de traditionele dans&drumvorm waarin een verhaal verteld kan worden. De opvoeringen die in Dar es Salaam worden opgevoerd in een echte ‘theatersetting’ (meestal een cafe/bar) zijn dan ook vooral gericht op de hier aanwezige westerlingen en de rijke afrikanen die met deze westerse mensen in aanraking willen komen.
Stap 1 is dan ook om het lokale theater te bekijken op vrijdag (hopelijk morgen al) of woensdagavond. Verder zal ik meelopen met het music video project en in de film/muziekstudio. Op deze manieren kan ik connecties leggen binnen de creatieve wereld en zien hoe en of we de verschillende vormen kunnen inzetten om het uiteindelijke verhaal te vertellen.
Maar… eerst maar eens mijn draai vinden binnen de organisatie en in Dar, dus door met de tour door de stad: het dichtstbijzijnde winkeltje waar ik water kan kopen en het politiebureau (waar ik eventueel aangifte kan doen, mocht er iets gestolen zijn, zodat ik het gedekt krijg van de verzekering, maar de vraag of ze daar dan vervolgens ook echt iets mee doen, maakt Jerry zo hard aan het lachen, dat ik maar vooral erg goed op m’n dingen moet letten, denk ik.. ;-)). Shoppen daarentegen blijkt ook hier erg goed te kunnen. We zitten vrij ver buiten het centrum (zo’n 20min met de auto geloof ik), maar op 15min loopafstand (heeel dichtbij dus) zit een kleine mall waar ze de meest belangrijke dingen hebben. Naar de grotere Mall kunnen we echter niet lopen, maar met de Dala dala (busje) is het goed te doen, afhankelijk van het verkeer. Een uur later waren we dan ook bij Mlinani City, waar ik lenzenvloeistof kon kopen ($20,- voor 1 fles…. Tutuduu) en waar ze zelfs een Mr Price hebben (woohoo voor de mede-zuid-afrika-gangers). Het Shopavontuur bleek uiteindelijk echter meer voor Jerry een groot succes dan dat het voor mij was. Zijn vader gaat trouwen met zijn moeder (hoe dat precies zit in een gezin van 12kinderen, waarvan hij de laatste is, snap ik nog steeds niet, maar dat geheel terzijde) en hij had een outfit nodig. Leuke was dat dit dan weer wel bij een lokale shop gekocht moet worden en dus gingen we naar de winkelstraat naast de groentemarkt. Na 7 winkel zijn we uiteindelijk geslaagd en is Jerry’s papa happy..
Wat me opviel tijdens het shoppen:
- de winkeltjes die er vanbuiten nogal aftands en vervallen uitzien, blijken vanbinnen de duurste merken als Armani en Hugo Boss te verkopen
- Alle mannelijke modellen op de onderbroekreclames in de winkels zijn blank met heel soms een verdwaalde Aziaat ertussen
Omdat de file op de heenweg toch wel erg lang duurde, besloten we op de terugweg een tuk tuk te nemen.. Wat een avontuur! De rit was bumpy bumpy, bevatte ongeveer 3 bijna-dood-ervaringen (omdat de goede kant van de weg, en uberhaupt het begrip ‘weg’, voor iedereen iets anders lijkt te betekenen) gaf me het gevoel van een ware toerist (vooral na de ‘mzungu’-discussie achteraf), maar ik ben weer veilig voor de deur afgezet en sowieso weer een hele ervaring rijker.
Nu ben ik kapot van mijn eerste ‘werk’-dag en van het uittypen van dit deel van het avontuur, dus de rest komt op een later moment wel ☺
Dikke kuus van moeie maar voldane Suus.
Daar zijn we weer: nieuw avontuur – nieuwe blog. Omdat ik op dit moment niet echt inspiratie heb voor een mooi samengestelde blog, bij dezen een uiteenzetting van de verschillende notities die ik onderweg en de eerste dag heb gemaakt.. Het is weer een hele bulk, maar goed.. zie maar welke delen boeiend zijn en anders scannen jullie er maar even doorheen. In ieder geval is het bij dezen even uit mijn hoofd & ben ik blij dat ik weer even in het Nederlands alle gedachten van de laatste tijd kan spuien ☺
-De heenreis-
Jawel, daar gaan we dan. Afgezet door m’n lieve papa, mama en broedert op Dusseldorf en na een lekkere bak Starbucks cappuccino dan toch echt door de douane.. Het voelt nog een beetje onwerkelijk dat ik echt weg weg ga.. Alsof ik gewoon een reisje ga maken met de trein en er over een week weer ben, wondering when that’s gonna kick in…
Goed, na de douane stond ik er dan echt alleen voor. Omdat ik nog maar een paar minuten voor het beginnen van boarden had, toch maar gelijk naar de gate gelopen die op het grote bord en op m’n ticket stond. Logische beslissing, toch? Maar helaas blijkt het omroepen van nuttige informatie in plaats van het verzoek aan specifieke personen om zich hier of daar te melden, lastiger te zijn. De gate bleek veranderd van C46 naar C44, welke nog best een eindje van elkaar verwijderd bleken.. renneeeennn! Maar ik heb het gehaald en als beloning kregen we bij binnenkomst in het oververhitte vliegtuig een gezellig turks welkomsmuziekje. Meer en meer begint dit muziekje op het efteling-droomvlucht-wachtrij-muziekje te lijken.. hopelijk blijkt deze keuze voor droomvlucht-muziek toepasselijk, we gaan het zien. Na een veiligheidsinstructie die klinkt alsof hij door een aliën is ingesproken en halverwege gewoon helemaal wegvalt, kunnen we de lucht in, maar uiteraard niet voordat er vrolijk gezongen is: ‘Turkish Airlines, we are globally yours!’ woohoo, de sfeer zit er goed in ;-)
Doordat de technologie mij wederom in de steek liet, of nadat ik gewoon niet met oordopjes om blijk te kunnen gaan (hierover later meer), heeft mijn sneaky buurman mijn vega-maaltijd opgesmikkeld, waardoor ik biefstuk-stukjes kreeg voorgeschoteld.. hmm.. anders doen we dat maar gewoon even niet. Een vervanging van pasta met aubergine, zongedroogde tomaat & pijnboompitjes maakte deze vlucht zowel aangenaam als smakelijk en het niet-te-missen water uit een plastic bakje maakte het plaatje compleet.
En wat ben ik blij met een e-reader met notitiefunctie! Note to myself: haal spullen uit je handbagagetas voordat je je laat inbouwen tegen het raam..
Nieuwe ervaringen in de lucht:
1. Dolfijnen vanuit de lucht zijn zo prrretty!!
2. Wat heeft Istanbul een hoop moskeeën…
3. De huisjes/flatgebouwen die bij de treinbaan van opa (of Wout?) zaten zijn gebaseerd op Istanbul vanuit de lucht! Dat verklaart waarom ik ze als kind niet herkende ☺
Nieuwe ervaringen op de grond:
1. $11,- voor een glaasje wijn is best veel
2. Zelfs een vliegveldcafeetje is niet meer veilig voor ‘Nossa, Nossa’
3. Een stewardess die zegt dat haar maatschappij eigenlijk sowieso niet op tijd vertrekt en je aansluiting vast ook te laat is, is best te vertrouwen.
4. Warmte in fases opbouwen is best fijn.
5. Fases in nationaliteit/huidskleurveranderingen zijn best gek.
6. Fases tussen stress naar ‘pole pole’ / ‘hakuna matata’, doen een mens best goed, zeker in de nacht.
Nieuwe ervaringen bij de tweede keer in de lucht:
1. gaatjes vinden waar je oordopjes in moeten in het donker, is best wel moeilijk.. (zou dit iets te maken hebben met de faalactie bij vlucht 1?)
2. 2 keer aubergine eten op 1 dag kan best lekker zijn (gevulde aubergine met rijst is sowieso anders dan pasta met aubergine)
3. turbulentie midden in de nacht is niet 1 van mijn favoriete ervaringen
4. hardop lachen om ‘How I Met Your Mother’ en meeneurieën met Kathy Perry, wederom midden in de nacht, levert soms best gekke blikken op.
5. in het Turks-Engels klinkt de afkondiging van de kapitein zo: ‘Ziz iz zjor keptin zpieking, zurtie minuts vor landing’
En daar was ik dan, aangekomen in het mooie continent dat Afrika heet. Fijn dat je zelfs al in de slurf welkom geheten wordt door de typische geur en de aangename temperatuur zo midden in de nacht. Na een moeizame communicatie bij de douane (waarom is dit altijd de plek waar je je het minst welkom voelt? In elk land?) waren mijn vingers dan ook echt ingecheckt en zag ik mijn eerste tas in de verte al langs rollen op de bagageband. Fijn is dat je precies kan zien waar de band begint en hoe buiten de tassen erop worden gelegd. Minder fijn is dat je ook precies kan zien wanneer er geen nieuwe tassen meer aankomen en jouw backpack nog niet is langsgekomen. Gelukkig staat er dan een vriendelijke meneer die aan de andere kant van de band alle tassen eraf haalt en je verzekert dat je vast niet hebt opgelet en jouw tas tussen de grote stapel zit.. Nadat hij het einde van de lading tassen checkte bij de backstage-bagageband-meneer en deze een veelzeggend handgebaar onze kant uit maakte (1tje die voorlopig continu voorbij blijft komen in mijn hoofd…), bleek mijn backpack toch officieel verdwenen. Maar ach.. vul gewoon even een papiertje in en dan komt hij vast wel weer terecht… ergens… in de komende paar maanden… Conclusie: het is nu donderdag en mijn backpack is ook vannacht niet aangekomen. Oh well… Hakuna Matata en just dress a little more inappropriate.. tutuduuu..
Maarrr we laten het gefaalde bij wat het is en gaan door met mijn avontuur!
-Begin van het echte avontuur-
Nadat ik Samuel heb gevonden met het welbekende bordje met mijn naam erop (jaa, hij staat er!), werd ik met de auto naar het bahari beachhouse gebracht, mijn onderkomen voor de komende 7 maanden. De kamer met 3 stapelbedden en een balkonnetje met hangmat deel ik met Anna en Helena (2 Duitse meiden) en 1 van de afgelopen dagen kwam er zelfs water uit de douche. Helaas is dit niet meer dan 3 druppels, waardoor we ons toch maar gewoon wassen met de slang die naast de wc hangt (zo’n ding waarmee moslims hun billen afspoelen, weet je wel?). De WC zelf kan gelukkig altijd doorgespoeld worden, want de stortbak vul je gewoon zelf aan met water uit de tank achter de keuken.. primaaa!
De eerste ochtend werd ik om 08.00uur wakker gemaakt door Helena, omdat mijn orientation officieel om 09.00 zou beginnen en voor 09.00 ongeveer het ontbijt (witte toast, soms ei en vers fruit) gegeten moet zijn, zodat de mama’s in de keuken de afwas kunnen doen en kunnen beginnen met het koken van de rijst voor de lunch. ’s Avonds en smiddags bereiden zij een warme maaltijd voor ons, waarbij de lunch meestal helemaal vegetarisch is en ’s avonds altijd wel iets groenterigs apart is van de rest, dus ook dit is helemaal prima!
Het belangrijkste wat dag 1 me al leerde, is mee te gaan met het Afrikaanse tempo. Oftewel: je kunt beter gewoon niet plannen en je vooral niet druk maken over of je ergens op tijd bent, want 9 van de 10 keer is degene voor wie je je haast er zelf toch nog niet.. ☺ Rond 09.45u bleek er toch wel een orientation te zijn (tegen de verwachting van mijn medevrijwilligers in) en ging ik met Jerry naar Kari’s house (het huis van de coördinator van de organisatie en de plek waar ook het belangrijkste kantoor zit). Met Kari heb ik ook het belangrijkste mailcontact vooraf gehad en nu kon ik dus een beeld krijgen van wat ik nou echt zou gaan doen de komende tijd. Voorlopig zal ik meelopen met de lopende projecten en zien wat de organisatie doet en waar ze voor staat. Kari vertelde me dat theater pas 8 jaar aanwezig is in Tanzania en door Westerlingen geïnitieerd. De belangrijkste vorm van performance is nog altijd de traditionele dans&drumvorm waarin een verhaal verteld kan worden. De opvoeringen die in Dar es Salaam worden opgevoerd in een echte ‘theatersetting’ (meestal een cafe/bar) zijn dan ook vooral gericht op de hier aanwezige westerlingen en de rijke afrikanen die met deze westerse mensen in aanraking willen komen.
Stap 1 is dan ook om het lokale theater te bekijken op vrijdag (hopelijk morgen al) of woensdagavond. Verder zal ik meelopen met het music video project en in de film/muziekstudio. Op deze manieren kan ik connecties leggen binnen de creatieve wereld en zien hoe en of we de verschillende vormen kunnen inzetten om het uiteindelijke verhaal te vertellen.
Maar… eerst maar eens mijn draai vinden binnen de organisatie en in Dar, dus door met de tour door de stad: het dichtstbijzijnde winkeltje waar ik water kan kopen en het politiebureau (waar ik eventueel aangifte kan doen, mocht er iets gestolen zijn, zodat ik het gedekt krijg van de verzekering, maar de vraag of ze daar dan vervolgens ook echt iets mee doen, maakt Jerry zo hard aan het lachen, dat ik maar vooral erg goed op m’n dingen moet letten, denk ik.. ;-)). Shoppen daarentegen blijkt ook hier erg goed te kunnen. We zitten vrij ver buiten het centrum (zo’n 20min met de auto geloof ik), maar op 15min loopafstand (heeel dichtbij dus) zit een kleine mall waar ze de meest belangrijke dingen hebben. Naar de grotere Mall kunnen we echter niet lopen, maar met de Dala dala (busje) is het goed te doen, afhankelijk van het verkeer. Een uur later waren we dan ook bij Mlinani City, waar ik lenzenvloeistof kon kopen ($20,- voor 1 fles…. Tutuduu) en waar ze zelfs een Mr Price hebben (woohoo voor de mede-zuid-afrika-gangers). Het Shopavontuur bleek uiteindelijk echter meer voor Jerry een groot succes dan dat het voor mij was. Zijn vader gaat trouwen met zijn moeder (hoe dat precies zit in een gezin van 12kinderen, waarvan hij de laatste is, snap ik nog steeds niet, maar dat geheel terzijde) en hij had een outfit nodig. Leuke was dat dit dan weer wel bij een lokale shop gekocht moet worden en dus gingen we naar de winkelstraat naast de groentemarkt. Na 7 winkel zijn we uiteindelijk geslaagd en is Jerry’s papa happy..
Wat me opviel tijdens het shoppen:
- de winkeltjes die er vanbuiten nogal aftands en vervallen uitzien, blijken vanbinnen de duurste merken als Armani en Hugo Boss te verkopen
- Alle mannelijke modellen op de onderbroekreclames in de winkels zijn blank met heel soms een verdwaalde Aziaat ertussen
Omdat de file op de heenweg toch wel erg lang duurde, besloten we op de terugweg een tuk tuk te nemen.. Wat een avontuur! De rit was bumpy bumpy, bevatte ongeveer 3 bijna-dood-ervaringen (omdat de goede kant van de weg, en uberhaupt het begrip ‘weg’, voor iedereen iets anders lijkt te betekenen) gaf me het gevoel van een ware toerist (vooral na de ‘mzungu’-discussie achteraf), maar ik ben weer veilig voor de deur afgezet en sowieso weer een hele ervaring rijker.
Nu ben ik kapot van mijn eerste ‘werk’-dag en van het uittypen van dit deel van het avontuur, dus de rest komt op een later moment wel ☺
Dikke kuus van moeie maar voldane Suus.
-
01 November 2012 - 17:40
Veerle:
Soesje,
Pas een paar dagen weg, maar WAT een avonturen al!
Zo dapper dat jij dit durft en ook doet, ik zou het no way kunnen!
Heel veel plezier, succes, sterkte met de stortbak bijvullen (wat zijn we dan toch eigenlijk verwend he) en geniet van alles daar. Ik probeer met positieve gedachten je backpack jouw kant op te krijgen...
xx V -
01 November 2012 - 20:42
Rick:
Suuske! Haha wat een heerlijke blog. Duidelijk weer even wennen, logisch!
Geniet! Veel plezier met de projecten, ben erg benieuwd hoe ze het aanpakken! En pray for your backpack.
Spreek je snel!! Xxx -
01 November 2012 - 21:53
Madelein:
Lieffiee,
Wat leuk, zo snel al een blog. En je hebt al weer een hoop meegemaakt!! superleuk om te lezen, hoewel het gemis van je backpack wat minder leuk is. Hoop dat die snel terecht komt! Maar inderdaad: hakuna matata!!
Je bent n bikkel.
Veel plezier daar!
Liefs -
01 November 2012 - 22:13
Sonja:
Dag zoeteke, wat goed dat ik je gisteren al even sprak. Heerlijk om je verhalen ook te lezen, je bent een held! Hoop snel met je te kunnen skypen.
XXXXXXX mama -
01 November 2012 - 23:29
Papa Gert Jan:
hoi lieve schat,
Wat een avonturen al op je eerste dag! Het is al heeel echt Afrika!
Laten we hopen dat jouw backpack een wereldreis aan het maken is en daarna besluit om toch maar weer bij jou terug te komen.
Ik ben benieuwd naar alle volgende verhalen.
Moeten wij nog een aangifte doen bij je reisverzekering of heb je dat zelf al gedaan?
kusje van papa -
02 November 2012 - 10:19
Lia:
Hoi, Susan!
Wat leuk dat je dit doet!!! STOER hoor.
Geweldig om je verslag te lezen.
Heel veel plezier daar, wat n ervaringen
doe daar en onderweg op.
Grts van Lia(El Pio) :)
-
02 November 2012 - 10:33
Nophar:
Wat tof om te lezen! En die tas komt vanzelf wel terug! Heb ik alle vertrouwen in.
Misschien pas op de laatste dag, maar toch!
Have fun. X -
02 November 2012 - 13:54
Sandra:
Hoi Susan,
Je hebt je roeping gemist..... je moet schrijfster worden, wat een avontuur en wat heb ik gelachen om je geweldige teksten. Bedankt dat je dit met ons wil delen. Enne heel veel succes voor de komende tijd. Laten we hopen dat de heerlijke vinder niets heeft aan jouw stringetjes en lenzenvloeistof en alles weer netjes komt terug brengen :) :)
Lieve, warme groetjes Sandra > de biologische schoonheidsspecialist :) -
02 November 2012 - 13:55
Sandra:
Eerlijke vinder ipv heerlijke vinder hahahaha ik word er gewoon super enthousiast van al de verhalen van je hahaha -
02 November 2012 - 17:24
Jamila:
Hey suus,
Geweldig om dit te lezen.. Wat een verhaal zeg voor een eerste dag.
Ga vooral door en ben benieuwd naar het vervolg.
Xxx jamila -
04 November 2012 - 18:03
Shean:
Hey, hey!
Leuk om zo uitgebreid te lezen over al je ervaringen. Geniet van die mooie ervaringen en we lezen graag het vervolg! :)
Dikke knuf en kus vanuit het regenachtige Utrecht! -
07 November 2012 - 21:19
Mirjam:
He Suzanne, wat een avontuur zo in het verreweg Afrika. Hoop dat je snel gesetteld bent en ik ben nu al nieuwsgierig naar de rest van je verhalen! Groetjes van Granny Smith! -
11 November 2012 - 12:24
Donja:
Suus! Haha wat een prachtige verhalen!! Geniet ervan en succes daar lekkertje!!!
Hier is het een stuk saaier (met vies weer!)
Dikke koes!! -
11 November 2012 - 15:26
Sanne:
Ha die Suzanne,
Je bent nu al weer bijna twee weken onderweg en ik kijk reikhalzend uit naar het vervolg op je eerste blog. Heb je je rugzak alweer terug of loop je nu in prachtige Tanzaniaanse mode rond? Leuk om te lezen wat er allemaal nog staat te gebeuren en te doen. Heel veel plezier en leef je uit!
Sanne. -
05 Januari 2013 - 21:23
Lisa:
Suusje!
'k heb eindelijk je eerste blog kunnen lezen! Ik heb het deuntje van Turkish Airlines ook moeten aanhoren op m'n vlucht van en naar India (met tussenstop in Istanbul ook) dus ik kan me je vliegtuig ervaring heel goed voorstellen :p
Leuk dat er voor jou gekookt wordt! En intussen heb ik ook al op facebook gezien dat jullie zelf ook af en toe mogen meehelpen in de keuken ;)
Ik probeer zo snel mogelijk ook je andere posts te lezen (want ik ben nu wel benieuwd naar het vervolg haha ;))
Baie liefde x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
