Mijn mag-ik-even-klagen-blog
Door: Suzanne
Blijf op de hoogte en volg Suzanne
27 November 2012 | Tanzania, Dar es Salaam
Lieve thuisfronters,
Als ik eerlijk ben, had ik niet verwacht dat ik hem nu al nodig zou hebben, maar dankzij mijn grote ‘vriend’ de mosquito verbruik ik deze ‘hulplijn’ nu al, dus hier is hij……
Mijn mag-ik-even-klagen-blog!
Voor diegenen onder jullie die mijn gemiep niet aan willen horen, geen probleem, dit is een eenmalig inzetbaar wapen van mij, dus je kunt ‘m gewoon negeren (haha) en de volgende happy-de-peppie-blog lezen waarin ik vertel dat het leven super is, vooral aan deze kant van de wereld. Voor diegenen die wel doorlezen: dank om te fungeren als klaagmuur en terugpraten is meer dan toegestaan ☺ Kom tie dan he, kom tie, kom tie dan he…
Ten eerste: DOOD AAN MUGGEN! (alias Klaag#1) Zo. Dan nu de uitleg waarom: het begon allemaal afgelopen maandag.. o nee, dat is niet waar, het begon allemaal de weken ervoor toen ik me al kapot ergerde aan het feit dat ik opgegeten werd door de muggen en mijn benen en armen nog nooit zo oncharmant waren geweest. Als aantekening voor mijn officiele blog heb ik toen nog geschreven: ‘malaria is meer gewoonte dan uitzondering, zo blijkt’, want de een na de ander doet een test & sommige blijken dan ook echt malaria te hebben (de verklaring voor hun vermoeidheid). Ach.. dacht ik nog, een beetje vermoeidheid die met wat pillen te verhelpen is, dat valt nog best mee. Ha….ha… toen was het maandagavond. Hoofdpijn, spierpijn (even op bed liggen dacht ik), oei koorts, paracetamolletje erin.. o nee, toch weer eruit.. o, alles eruit.. oke.. Conclusie: liggen = geen positie kunnen vinden door de spierpijn, zitten = alles eruit, staan = onderuit door verslapte spieren en flauwvallen. Erg gezellig dus, maar misschien vooral een goede reden om toch maar eventjes naar het ziekenhuis te gaan. Zo gezegd zo gedaan & ik bleek 1 malaria-parasiet in m’n bloed te hebben. Joe, thanks lijf om daar zo overdreven op te reageren. Na een heerlijke bil-injectie kon ik niet meer op m’n ene bil zitten, maarrr kon ik wel weer een soort van lopen en SLAPEN, yeah! Helaas begon na 3 dagen ook m’n keel op te spelen en toen ik na een week nog altijd niet verder kwam dan de ontbijttafel, toch maar weer even langs de dokter geweest. Nieuwe test: hoppa, 2 malaria-parasieten, een infectie in m’n keel & in m’n buik. Nu is het dinsdag en slik ik een hele apotheek aan medicijnen, heb ik m’n muggennet 3 keer ingespraid, douche ik in deet 40% en draag ik lange kleren als het avond is, dus…. vrijdag ben ik beter! Zo, staat dat even mooi zwart op wit..
(alles wat hieronder aan de orde komt, lijkt nu van ondergeschikt belang, omdat het me op dit moment even niet zoveel kan schelen allemaal, maar ik schrijf het toch even van me af, gewoon omdat het kan… dan weet u dat!)
Klaag #2: corrupte politie. Mijn back pack is terug!!! Jeeej!! Ondertussen al weer een week, maar ik had dus geen energie om iets op papier te zetten & daarom staat het hier nu weer. Uiteraard is ook dit positieve nieuws in deze blog reden om het negatieve proces ervoor even aan te halen (want daar is deze blog voor, zoals ik al eerder zei.. mocht u hier niet tegen kunnen, u kunt nog altijd stoppen met lezen). Goed, terwijl mijn tas dus haar eigen wereldreisje aan het maken was (of eigenlijk even een powernap aan het nemen was in Istanbul), heb ik mijn eigen molen in gang gezet om te kunnen leven zonder back pack. Stap 1 was uiteraard nieuwe handdoeken, ondergoed, shampoo en dat soort ongein, maar toen mijn tas na meer dan een week nog niet terecht was en mijn lieftallige vader contact op had genomen met de verzekering, bleek toch echt een aangifte van de politie noodzakelijk. Oke, doen we even.. uche uche… Eerst bij het politiebureau bij ons op de hoek geprobeerd, maar dat was uiteraard te makkelijk geweest, dus we moeten naar de airport-police. Onderweg werden we al stilgehouden door een patrouille die blijkbaar randomn auto’s stopt om iets te vinden wat niet goed is, zodat je moet betalen, maar gelukkig hadden wij zelfs de papieren van de auto bij ons en was er verder niks mis, zelfs niet met de mzungu’s (tot ongenoegen van de politie..) en konden we onze weg vervolgen.
Samenvatting van ons bezoek aan de politie: vliegveld – politiebureau – vliegveld – politiebureau…
- Nee, meneer de agent, mijn tas is ECHT kwijt en nee, u hoeft niet te praten met iemand van Turkish Airlines, want u kunt gewoon kijken in het bagagedepot.. o, hij is echt niet daar? Nee? Weet u het zeker? Ja, oke.. dank, kunnen we dan nu terug naar het politiebureau? Ja? Oke, joe!
Aangekomen op het politiebureau bleek er 1 of andere gevangene rond te lopen. Zo 1 uit de film, je weet wel, met zo’n oranje overal aan en zonder schoenen. Volgens Aaron was dit heel normaal: ‘hij heeft nog maar 3 maanden te gaan, dus dan mag hij vrij rondlopen, hij loopt nu toch niet meer weg’. Okeeee.. goed, alles opgeschreven door meneer de agent en nu 3 dagen wachten om het report weer op te halen. Zo gezegd, zo gedaan en op maandag stonden we braaf weer bij het politiebureau (vorige week, niet de malaria-dag). Waarom is hij opeens zo vriendelijk?, dacht ik nog:
- ‘Hi Suzanne, do u remember my name?’ uh.. nee, waarom zou ik in vredesnaam de naam van een randomn-politieman onthouden.. goed, ‘heeft u mijn report?’ Blablablablablablabla (swahili tegen Aaron), gaan naar buiten, komen terug, ik moet mee naar buiten met Aaron, ze willen geld, oke, dat mogen ze dan tegen mij zeggen.. terug in het kantoortje: ‘dit is mijn baas, leg nog eens uit wat het probleem is’. Ik (misschien iets te adrem): ‘mijn tas is weg, ik heb aangifte gedaan en nu wil ik graag een report. Alleen maar een papiertje, meer hoef ik niet van jullie.’ Oke, hij begreep de hint en tekende het papiertje en we konden gaan… tenminste…:
- ’They’re waiting for you’ zegt Aaron. ‘Waarom?’. ‘Omdat ze geld willen’. Aaaaah, als ze geld willen, vraag dat dan gewoon aan mij en niet zo sneaky in het swahili.. je engels is prima, zeg gewoon wat je wilt. Dus ik pak 10.000Tsh uit m’n portemonnee en wil het naar de politieman brengen. ‘Nee! Niet zo opvallend, je moet het verfrommelen in je hand en dan geven’. ‘Wat de….!?’
Pfff.. goed, dat was mijn politie-frustratie: astublieft! Next!
Klaag #3: power –en watercuts. De afgelopen weken hebben we gemiddeld 2 powercuts per dag gehad. Op zich valt hier prima mee te leven, zeker overdag, wanneer je nog prima alles kunt zien, maar niet wanneer je ziek in bed ligt. De ventilator aan het plafond is namelijk ook voorzien van stroom & doet het dus NIET als er geen stroom is! Bovendien is er de afgelopen weken ook meerdere keren een watercut geweest, wat erg aangenaam is als je de hele dag op bed moet liggen en elke minste beweging de reden is voor je lijf om een natuurlijke douche van binnenuit in gang te zetten (gedver dat klinkt smerig). Deze kun je dan dus officieel niet afdouchen en ook niet verminderen, omdat de zon de kamer in blijft branden en er geen water of stroom is om de hitte te verminderen. (om dit geklaag even iets te relativeren: de afgelopen paar dagen deed de stroom het eigenlijk bijna elke dag de hele dag en was er maar 1 dag geen water. Bovendien heb ik een nieuwe favo-spot gevonden in onze kamer: ‘pontificaal in het midden van de kamer op de grond, recht onder onze ventilator’. Vanaf hier kan ik gekoeld worden (dat klinkt als een aangespoelde walvis die af en toe een emmer water over zich heen krijgt, maar dat bedoel ik dus niet) en ondertussen de koters beneden horen die oefenen voor onze end-of-the-year-show van donderdag a.s.).
Klaag #4 is eigenlijk niet meer van toepassing, omdat ik m’n koters nu vooral mis en niet kan wachten tot ik eindelijk weer wat met ze kan ondernemen, maarrr: wat zijn ze overdreven uitgelaten de laatste weken voor de vakantie & wat valt er dan weinig met ze aan te vangen. De studenten van de muziekklas daarentegen kwamen gewoon helemaal niet opdagen, wat ons de reden gaf om een briefje op te hangen en terug naar huis te gaan. De week erna bleek dat ze wel waren gekomen, maar wederom een uur te laat.. dit hebben ze dan bij dezen afgeleerd, want de keer erna waren ze op tijd ☺ muhaha, er is nog hoop.
Klaag #5 de videoclip (eigenlijk wil ik het hier niet meer over hebben, maar ook hier geldt: schrijf het van je af!). Na meerdere dagen van shooting, bleek het materiaal bagger te zijn en bleek Kari het grootste deel van het materiaal wat wel oke was eigenhandig te hebben verwijderd. Bovendien snapt hij geloof ik het hele idee van de videoclip niet, want hij heeft besloten de nodige beelden zelf te gaan schieten met 1 van zijn kinderen, waarin dus vooral het dansen van dit ene kind centraal staat en het hele verhaal er niet meer toe doet.. Jammer, want dat was juist wat Katasinga (de artiest in kwestie) niet wilde.. Hele slechte timing dus dat ik precies op dit moment uit de running ben, maar gelukkig blijkt Kari toch meer vertrouwen in mij te hebben dan ik dacht en vindt hij het vrij nodig dat ik erbij ben, want het hele proces rondom de clip ligt nu ook stil.. pff.. Maarrr Leena heeft in de bar een editor en cameraman ontmoet die bereid is te helpen, dus zodra we Kari hebben overtuigd van het belang van een budget bij het maken van een fatsoenlijke video, kunnen we weer aan de slag. Ook de meeting met kunstmensjes (ja, het is zo vaag als het klinkt.. geen idee wat het nou precies is), is volgens Kari vooral voor mij erg belangrijk, omdat het een goede basis en ingang kan vormen voor mijn project. Blijkbaar wil hij het project dat ik in gedachten had echt laten werken en nog meer met theater gaan doen, dus ook deze afspraak is uitgesteld tot het moment dat ik weer beter ben. Oe, exciting! Ben heel benieuwd of dit echt zo’n zinvolle meeting wordt…
Een positieve toevoeging aan mijn klaag-blog:
Dan nu een aantal puntjes die mij toch blij maken dat ik hier ben, (ookal geeft dit ziek-zijn me een aanhoudende stoot heimwee en af en toe negativisme waarvan ik (van beiden) niet wist dat ik ze in me had..)
1. Toen ik ziek op de trap zat, me mentaal en lichamelijk voorbereidend op wederom de klim van 3 verdiepingen, kwam 1 van de meisjes uit m’n 3 klasjes naar me toe: teacher, teacher do de do de (wijzend naar de plek waar Leena ondertussen de andere klas de dansjes voor onze show aan het leren was). Ik zei haar dat ik ziek was (wat ze uiteraard niet verstaan heeft), maar vervolgens legde ze haar handje op m’n hoofd en zei ze: ‘teacher, sleep.’ En huppelend zwaaiend riep zij ‘badae’ (later) en had ik weer wat energie om de trap op te komen ☺
2. We gaan naar Arusha!! Anna en ik gaan (als alles goed gaat) in de week van 18 december naar Arusha om Adam (mijn gids uit 2006) en zijn familie op te zoeken en met hen kerst te vieren. Wiiee, daar kijk ik naar uit!
3. Als ik beter ben, ga ik vrijdag naar Zanzibar, als ik niet beter ben, spaar ik dit geld uit en ga ik met nieuwjaar naar Zanzibar. Dus: ik ga naar Zanzibar!
4. Donderdag is de end-of-the-year-show al en naast de simba-maskers (zie eerdere foto op facebook), zijn ook de simba-staarten af en gaan de kids vandaag werken aan hun kobe-maskers (schildpad) en hebben we gister een begin gemaakt aan de kobe-schilden (van ouder waterflessendozen, groen geverfd, arm-en hoofdgaten erin en Rachel (1 van de meisjes uit de klas) van straat geplukt om als paspop te fungeren). Hopelijk heb ik vanmiddag genoeg energie om hier aan verder te werken, maar gelukkig heb ik Anna & Leena die me helpen, dus het gaat helemaal goed komen. Foto’s van de (hopelijk) geslaagde show komen na donderdag dus vast ergens voorbij op facebook ☺
Dikke kuus van zieke, positieve-energie-zoekende Suus.
Als ik eerlijk ben, had ik niet verwacht dat ik hem nu al nodig zou hebben, maar dankzij mijn grote ‘vriend’ de mosquito verbruik ik deze ‘hulplijn’ nu al, dus hier is hij……
Mijn mag-ik-even-klagen-blog!
Voor diegenen onder jullie die mijn gemiep niet aan willen horen, geen probleem, dit is een eenmalig inzetbaar wapen van mij, dus je kunt ‘m gewoon negeren (haha) en de volgende happy-de-peppie-blog lezen waarin ik vertel dat het leven super is, vooral aan deze kant van de wereld. Voor diegenen die wel doorlezen: dank om te fungeren als klaagmuur en terugpraten is meer dan toegestaan ☺ Kom tie dan he, kom tie, kom tie dan he…
Ten eerste: DOOD AAN MUGGEN! (alias Klaag#1) Zo. Dan nu de uitleg waarom: het begon allemaal afgelopen maandag.. o nee, dat is niet waar, het begon allemaal de weken ervoor toen ik me al kapot ergerde aan het feit dat ik opgegeten werd door de muggen en mijn benen en armen nog nooit zo oncharmant waren geweest. Als aantekening voor mijn officiele blog heb ik toen nog geschreven: ‘malaria is meer gewoonte dan uitzondering, zo blijkt’, want de een na de ander doet een test & sommige blijken dan ook echt malaria te hebben (de verklaring voor hun vermoeidheid). Ach.. dacht ik nog, een beetje vermoeidheid die met wat pillen te verhelpen is, dat valt nog best mee. Ha….ha… toen was het maandagavond. Hoofdpijn, spierpijn (even op bed liggen dacht ik), oei koorts, paracetamolletje erin.. o nee, toch weer eruit.. o, alles eruit.. oke.. Conclusie: liggen = geen positie kunnen vinden door de spierpijn, zitten = alles eruit, staan = onderuit door verslapte spieren en flauwvallen. Erg gezellig dus, maar misschien vooral een goede reden om toch maar eventjes naar het ziekenhuis te gaan. Zo gezegd zo gedaan & ik bleek 1 malaria-parasiet in m’n bloed te hebben. Joe, thanks lijf om daar zo overdreven op te reageren. Na een heerlijke bil-injectie kon ik niet meer op m’n ene bil zitten, maarrr kon ik wel weer een soort van lopen en SLAPEN, yeah! Helaas begon na 3 dagen ook m’n keel op te spelen en toen ik na een week nog altijd niet verder kwam dan de ontbijttafel, toch maar weer even langs de dokter geweest. Nieuwe test: hoppa, 2 malaria-parasieten, een infectie in m’n keel & in m’n buik. Nu is het dinsdag en slik ik een hele apotheek aan medicijnen, heb ik m’n muggennet 3 keer ingespraid, douche ik in deet 40% en draag ik lange kleren als het avond is, dus…. vrijdag ben ik beter! Zo, staat dat even mooi zwart op wit..
(alles wat hieronder aan de orde komt, lijkt nu van ondergeschikt belang, omdat het me op dit moment even niet zoveel kan schelen allemaal, maar ik schrijf het toch even van me af, gewoon omdat het kan… dan weet u dat!)
Klaag #2: corrupte politie. Mijn back pack is terug!!! Jeeej!! Ondertussen al weer een week, maar ik had dus geen energie om iets op papier te zetten & daarom staat het hier nu weer. Uiteraard is ook dit positieve nieuws in deze blog reden om het negatieve proces ervoor even aan te halen (want daar is deze blog voor, zoals ik al eerder zei.. mocht u hier niet tegen kunnen, u kunt nog altijd stoppen met lezen). Goed, terwijl mijn tas dus haar eigen wereldreisje aan het maken was (of eigenlijk even een powernap aan het nemen was in Istanbul), heb ik mijn eigen molen in gang gezet om te kunnen leven zonder back pack. Stap 1 was uiteraard nieuwe handdoeken, ondergoed, shampoo en dat soort ongein, maar toen mijn tas na meer dan een week nog niet terecht was en mijn lieftallige vader contact op had genomen met de verzekering, bleek toch echt een aangifte van de politie noodzakelijk. Oke, doen we even.. uche uche… Eerst bij het politiebureau bij ons op de hoek geprobeerd, maar dat was uiteraard te makkelijk geweest, dus we moeten naar de airport-police. Onderweg werden we al stilgehouden door een patrouille die blijkbaar randomn auto’s stopt om iets te vinden wat niet goed is, zodat je moet betalen, maar gelukkig hadden wij zelfs de papieren van de auto bij ons en was er verder niks mis, zelfs niet met de mzungu’s (tot ongenoegen van de politie..) en konden we onze weg vervolgen.
Samenvatting van ons bezoek aan de politie: vliegveld – politiebureau – vliegveld – politiebureau…
- Nee, meneer de agent, mijn tas is ECHT kwijt en nee, u hoeft niet te praten met iemand van Turkish Airlines, want u kunt gewoon kijken in het bagagedepot.. o, hij is echt niet daar? Nee? Weet u het zeker? Ja, oke.. dank, kunnen we dan nu terug naar het politiebureau? Ja? Oke, joe!
Aangekomen op het politiebureau bleek er 1 of andere gevangene rond te lopen. Zo 1 uit de film, je weet wel, met zo’n oranje overal aan en zonder schoenen. Volgens Aaron was dit heel normaal: ‘hij heeft nog maar 3 maanden te gaan, dus dan mag hij vrij rondlopen, hij loopt nu toch niet meer weg’. Okeeee.. goed, alles opgeschreven door meneer de agent en nu 3 dagen wachten om het report weer op te halen. Zo gezegd, zo gedaan en op maandag stonden we braaf weer bij het politiebureau (vorige week, niet de malaria-dag). Waarom is hij opeens zo vriendelijk?, dacht ik nog:
- ‘Hi Suzanne, do u remember my name?’ uh.. nee, waarom zou ik in vredesnaam de naam van een randomn-politieman onthouden.. goed, ‘heeft u mijn report?’ Blablablablablablabla (swahili tegen Aaron), gaan naar buiten, komen terug, ik moet mee naar buiten met Aaron, ze willen geld, oke, dat mogen ze dan tegen mij zeggen.. terug in het kantoortje: ‘dit is mijn baas, leg nog eens uit wat het probleem is’. Ik (misschien iets te adrem): ‘mijn tas is weg, ik heb aangifte gedaan en nu wil ik graag een report. Alleen maar een papiertje, meer hoef ik niet van jullie.’ Oke, hij begreep de hint en tekende het papiertje en we konden gaan… tenminste…:
- ’They’re waiting for you’ zegt Aaron. ‘Waarom?’. ‘Omdat ze geld willen’. Aaaaah, als ze geld willen, vraag dat dan gewoon aan mij en niet zo sneaky in het swahili.. je engels is prima, zeg gewoon wat je wilt. Dus ik pak 10.000Tsh uit m’n portemonnee en wil het naar de politieman brengen. ‘Nee! Niet zo opvallend, je moet het verfrommelen in je hand en dan geven’. ‘Wat de….!?’
Pfff.. goed, dat was mijn politie-frustratie: astublieft! Next!
Klaag #3: power –en watercuts. De afgelopen weken hebben we gemiddeld 2 powercuts per dag gehad. Op zich valt hier prima mee te leven, zeker overdag, wanneer je nog prima alles kunt zien, maar niet wanneer je ziek in bed ligt. De ventilator aan het plafond is namelijk ook voorzien van stroom & doet het dus NIET als er geen stroom is! Bovendien is er de afgelopen weken ook meerdere keren een watercut geweest, wat erg aangenaam is als je de hele dag op bed moet liggen en elke minste beweging de reden is voor je lijf om een natuurlijke douche van binnenuit in gang te zetten (gedver dat klinkt smerig). Deze kun je dan dus officieel niet afdouchen en ook niet verminderen, omdat de zon de kamer in blijft branden en er geen water of stroom is om de hitte te verminderen. (om dit geklaag even iets te relativeren: de afgelopen paar dagen deed de stroom het eigenlijk bijna elke dag de hele dag en was er maar 1 dag geen water. Bovendien heb ik een nieuwe favo-spot gevonden in onze kamer: ‘pontificaal in het midden van de kamer op de grond, recht onder onze ventilator’. Vanaf hier kan ik gekoeld worden (dat klinkt als een aangespoelde walvis die af en toe een emmer water over zich heen krijgt, maar dat bedoel ik dus niet) en ondertussen de koters beneden horen die oefenen voor onze end-of-the-year-show van donderdag a.s.).
Klaag #4 is eigenlijk niet meer van toepassing, omdat ik m’n koters nu vooral mis en niet kan wachten tot ik eindelijk weer wat met ze kan ondernemen, maarrr: wat zijn ze overdreven uitgelaten de laatste weken voor de vakantie & wat valt er dan weinig met ze aan te vangen. De studenten van de muziekklas daarentegen kwamen gewoon helemaal niet opdagen, wat ons de reden gaf om een briefje op te hangen en terug naar huis te gaan. De week erna bleek dat ze wel waren gekomen, maar wederom een uur te laat.. dit hebben ze dan bij dezen afgeleerd, want de keer erna waren ze op tijd ☺ muhaha, er is nog hoop.
Klaag #5 de videoclip (eigenlijk wil ik het hier niet meer over hebben, maar ook hier geldt: schrijf het van je af!). Na meerdere dagen van shooting, bleek het materiaal bagger te zijn en bleek Kari het grootste deel van het materiaal wat wel oke was eigenhandig te hebben verwijderd. Bovendien snapt hij geloof ik het hele idee van de videoclip niet, want hij heeft besloten de nodige beelden zelf te gaan schieten met 1 van zijn kinderen, waarin dus vooral het dansen van dit ene kind centraal staat en het hele verhaal er niet meer toe doet.. Jammer, want dat was juist wat Katasinga (de artiest in kwestie) niet wilde.. Hele slechte timing dus dat ik precies op dit moment uit de running ben, maar gelukkig blijkt Kari toch meer vertrouwen in mij te hebben dan ik dacht en vindt hij het vrij nodig dat ik erbij ben, want het hele proces rondom de clip ligt nu ook stil.. pff.. Maarrr Leena heeft in de bar een editor en cameraman ontmoet die bereid is te helpen, dus zodra we Kari hebben overtuigd van het belang van een budget bij het maken van een fatsoenlijke video, kunnen we weer aan de slag. Ook de meeting met kunstmensjes (ja, het is zo vaag als het klinkt.. geen idee wat het nou precies is), is volgens Kari vooral voor mij erg belangrijk, omdat het een goede basis en ingang kan vormen voor mijn project. Blijkbaar wil hij het project dat ik in gedachten had echt laten werken en nog meer met theater gaan doen, dus ook deze afspraak is uitgesteld tot het moment dat ik weer beter ben. Oe, exciting! Ben heel benieuwd of dit echt zo’n zinvolle meeting wordt…
Een positieve toevoeging aan mijn klaag-blog:
Dan nu een aantal puntjes die mij toch blij maken dat ik hier ben, (ookal geeft dit ziek-zijn me een aanhoudende stoot heimwee en af en toe negativisme waarvan ik (van beiden) niet wist dat ik ze in me had..)
1. Toen ik ziek op de trap zat, me mentaal en lichamelijk voorbereidend op wederom de klim van 3 verdiepingen, kwam 1 van de meisjes uit m’n 3 klasjes naar me toe: teacher, teacher do de do de (wijzend naar de plek waar Leena ondertussen de andere klas de dansjes voor onze show aan het leren was). Ik zei haar dat ik ziek was (wat ze uiteraard niet verstaan heeft), maar vervolgens legde ze haar handje op m’n hoofd en zei ze: ‘teacher, sleep.’ En huppelend zwaaiend riep zij ‘badae’ (later) en had ik weer wat energie om de trap op te komen ☺
2. We gaan naar Arusha!! Anna en ik gaan (als alles goed gaat) in de week van 18 december naar Arusha om Adam (mijn gids uit 2006) en zijn familie op te zoeken en met hen kerst te vieren. Wiiee, daar kijk ik naar uit!
3. Als ik beter ben, ga ik vrijdag naar Zanzibar, als ik niet beter ben, spaar ik dit geld uit en ga ik met nieuwjaar naar Zanzibar. Dus: ik ga naar Zanzibar!
4. Donderdag is de end-of-the-year-show al en naast de simba-maskers (zie eerdere foto op facebook), zijn ook de simba-staarten af en gaan de kids vandaag werken aan hun kobe-maskers (schildpad) en hebben we gister een begin gemaakt aan de kobe-schilden (van ouder waterflessendozen, groen geverfd, arm-en hoofdgaten erin en Rachel (1 van de meisjes uit de klas) van straat geplukt om als paspop te fungeren). Hopelijk heb ik vanmiddag genoeg energie om hier aan verder te werken, maar gelukkig heb ik Anna & Leena die me helpen, dus het gaat helemaal goed komen. Foto’s van de (hopelijk) geslaagde show komen na donderdag dus vast ergens voorbij op facebook ☺
Dikke kuus van zieke, positieve-energie-zoekende Suus.
-
27 November 2012 - 10:05
Rietje:
Ach Suuske...
Je bent nu wel uitgeklaagd hé? Maar goed dat je het op papier hebt gezet. Dat van die politie-agent en zo ken ik wel vanuit Midden-Amerika. Met dat verhaal ga ik je nu niet vermoeien, maar Arnoud kan daar ook nog leuke dingen over vertellen. Ga jij gewoon opknappen en dan komt al het leuks vanzelf wel. Dikke kus en knuf van Sint Riet :) -
27 November 2012 - 10:17
Mama Sonja:
Zoeteke, gelukkig kunnen we elkaar vaak digitaal spreken en jou wat oppeppen. Wat geweldig dat je met Adam en zijn familie hebt afgesproken. Dat wordt zeker een Kerst om nooit meer te vergeten.
Zorg goed voor jezelf, laat anderen ook voor je zorgen en het komt helemaal goed! Weet dat ik heel veel aan je denk en je graag zie,
kusje van mama -
27 November 2012 - 10:20
Sandra:
Hoi Suzanne,
Geklaag, echt niet..... het lijkt wel een spannend boek wat ik aan het lezen ben :) Heel veel sterkte met alles en wordt maar gauw weer beter. Warme groetjes Sandra -
27 November 2012 - 10:42
(papa) Gert Jan:
Wat heerlijk lieve schat om door je zieke gestel toch de positieve Suus te blijven zien. Ik vind het verschrikkelijk voor je dat dit je moet overkomen en hoop dat je snel van alle ellende af bent. Wat heerlijk dat je toch ook positieve energie kunt krijgen van de lieve collega's en kindjes om je heen.
Word snel beter! Misschien dat mijn afstandsknuffel helpt...... knuffel ...... -
27 November 2012 - 10:57
Wouter:
Jeetje liefje. Je mag altijd terugkomen hè ;)
Maar zolang je vier leuke puntjes aan het einde van een blog kunt zetten valt alles best nog mee. Al zou ik corrupte politie echt slaan. En mensen die videoclips niet snappen ook. hihi.
Doe maar lekker beter worden (waar dienen die fucking dure malariapillen dan eigenlijk voor?) en de positieve dingen van het leven zien enzo. kusjes! -
27 November 2012 - 11:35
Petra:
Lieve Suzanne,
Wat een botte pech! Wat sneu voor je; als ik het al iemand niet gun is het jou! Wat goed dat je de energie hebt gevonden om zo'n lang verhaal te typen.... :-) Wees braaf; luister naar je lichaam, neem op tijd alle medicijnen die nodig zijn; lees minimaal 1 x per uur alle lieve woorden die iedereen je nu stuurt en weet dat er heel veel mensen zijn die jou een warm hart toedragen en op afstand met jou meevoelen! Doe het goed! Heel veel liefs! -
27 November 2012 - 11:35
Veerle:
Lieve Suus,
Wat een mooie klaag-blog! Je hebt nu alles gedeeld met de wereld en iedereen is weer op de hoogte van wat voor ellendigs je op het moment meemaakt en kan steunbetuigingen sturen. Maar je hebt het inderdaad van je afgeschreven nu, wie weet helpt het wat nieuwe positieve energie te vinden!
Blijf maar lekker genieten van alle puntjes waar je wél blij van wordt en word snel beter!! Ik denk aan je en zend virtueel en op lange afstand negatieve energie naar de mug/alle muggen die jou zo ziek heb(ben) gemaakt!
xx -
27 November 2012 - 11:43
Rian Aarts:
Nou meisje ,,jij mag best klagen hoor . ik vind het prachtig dat jij daar in een land van corrupte politieagenten je mannetje staat . Ik geef jou daarom vanaf hier een dikke, vette pluim . Ik hoop daarom ook dat je weer vlug de oude bent . We kijken nu al uit naar je volgende blog , want je beschrijft je beleving zo goed dat het als een film aan mij voorbij komt.
Vanuit het verre Nederland wensen wij jou alle goeds toe . en een goede gezondheid.
Groetjes van ons allemaal ,,,xxxxx -
27 November 2012 - 13:21
Desiree:
My Dearest!
wat een elende! Fijn om te lezen dat je er toch weer bovenop aan het komen bent :)
ennehhh
om je iets beter te laten voelen....hier is het ongeveer 8 graden, alleen maar scheisse-weer en ik moet voor school een kutte assignment-paper schrijven waar ik enorm voor aan het soggen ben en dus net heerlijk je klaagblog heb kunnen lezen en dit me weer enigszins energie heeft gegeven om zo verder te schrijven!
btw wat is jou skype naam? mijne is blauwebloemenvaas. add me ;) hehe
ps. ik heb in tunesie ook mogen ondervinden hoe het is om een menselijke douche te zijn vanwege voedselvergiftiging so I feel your pain haha. ik dacht echt dat ik doodging zo slap dat ik was! maar dat was gelukkig na 12 uur weer over....
yay.
succes en beterschap en sterkte verder en fijne sinterklaas e kerst en nieuwjaar alvast :D
liefs,
Desiree (en Rijn en teo natuurlijk ;)) -
27 November 2012 - 14:33
Margareth:
Zo, dat is een lekkere héérlijke lange klaag mail, niks heerlijker om ff te doen.
Je ziet een boel af, leert een boel over het politiekorps, leert een boel over je werk en z'n dienaren, krijgt een boel nieuwe inzichten over je eigen lijf en gevoel.Dat is een heleBOEL bij elkaar aan ervaringen zeg.
Die nemen ze je niet meer af, alleen kan ik me niet helemaal onttrekken aan het gevoel dat dit je allemaal wel gestolen had mogen worden. (oeps, verkeerde woordkeus!!)
Tussen de regels door lees ik nog steeds een sterke vrouw die zegt "ik kom eraan, wacht maar"! Dus dat komt goed, als alleen dat lijf maar eens mee wilde werken. Dat is misschien nog wel het moeilijkste gevecht trouwens, je gedachten tegen je lijf, phoe, ga d'r maar aan staan met zo iemand als jij met zo'n sterke wil, och gut, arm lijf.
Meissie, sterkte............
-
27 November 2012 - 20:31
Mollo:
On klogblog holpt notorlok not ols dozo not wordt golozon, dos bo dozo drog ok mon stontjo bo on jow horstol!
Storkto on botorschop Mod! -
11 December 2012 - 22:18
Madelein:
Suuuus wat errug, ik zie nu pas dat jij een klaagblog had geschreven... anders had ik je op 100miljoen manieren positieve berichtjes gestuurd natuurlijk! :)
nou lieve schat, gelukkig is het nu allemaal al zo goed als weer voorbij! dikke kus op je neus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
