Mijn eerste echte 'werk'-week

Wow, wat is de afgelopen (verlengde) week snel gegaan.. Waar zal ik eens beginnen met vertellen? Oke, ik ga proberen in deze blog een soort van structuur aan te brengen.. Let’s start with..

-Het ‘werken’-
Leena is mij toegewezen als target om te achtervolgen en dat is dan ook wat ik vooral heb gedaan. Dinsdag, woensdag en donderdag-ochtend geven we een ‘muzieklesje’ aan de kinderen van het schooltje dat in ons volunteer-house gevestigd is. 3 klassen van ongeveer 20 kinderen per klas (soms schuiven er nog wat kinderen aan, geen idee waar ze allemaal vandaan komen..) krijgen naast de vaste lessen ongeveer 3 kwartier per week nog wat extra muziekles. Hierbij leren ze ritmes te herkennen van de noten die op een kaartje zijn getekend, die ze vol enthousiasme meezingen of mee-schudden met hun waterflesjes met steentjes erin, en zingen&dansen ze liedjes in het Swahili. Afgelopen week heb ik de songteksten gekregen, dus het begint er nu steeds meer op te lijken dat ik het goede voorbeeld kan geven in de lessen ☺
Het tweede deel van de dag wordt meestal gevuld door de studio, waar ik stap voor stap kennis maak met de verschillende artiesten bij Mzuka records. Hier geeft Leena op dinsdag en donderdag ‘advanced’ lessen solfege en andere belangrijke muziekdingen die voor de artiesten hier interessant kunnen zijn. De meeste muzikanten hebben zichzelf muziek maken aangeleerd, maar hebben hierdoor geen enkel idee van hoe ritmes op te schrijven of noten te herkennen. Grappig is dat de muzieklessen dus ook helemaal op hun manier van werken worden afgestemd en bepaalde dingen die voor ons cruciaal lijken, door hen overgeslagen worden, simpelweg omdat ze dit toch niet gebruiken. Op woensdag geven we beginnersles en zelfs ik kan hierbij prima als teacher fungeren. Haha, nooit gedacht dat ik ooit muziekles zou geven, maar blijkbaar is mijn kennis genoeg om de beginnersles voor een uurtje van Leena over te nemen. De leerlingen komen namelijk wanneer het hen uitkomt en er kunnen elk moment nieuwe leerlingen aanschuiven, waardoor het ‘level’ binnen de groep nogal wisselt. 2 docenten is dan op sommige momenten dus best handig.

Naast deze vaste momenten in de week, zijn we de afgelopen tijd bezig met het maken van een videoclip voor Katasinga (1 van de lokale muzikanten). In eerste instantie was het de bedoeling dat ik zou ‘meelopen’ / ‘ondersteunen’, maar nu is het eigenlijk meer tot mijn project gebombardeerd. Best grappig, aangezien ik nog nooit echt iets in die richting heb gedaan, maar blijkbaar hebben ze behoefte aan iemand die een script schrijft, dat ook nog eens nageleefd wordt, wat me wonderbaarlijk goed af blijkt te gaan tot nu toe ☺ Het nummer heet Pole Pole (langzaam) en gaat erover dat je in het leven best tijd mag nemen voor dingen en je daarmee dingen beter leert waarderen (metafoor hiervoor de Kobe, schildpad, waarover het nummer gaat). Hmmm klinkt dat niet herkenbaar uit mijn laatste blog? ☺
De reden dat de muzikanten een musicvideo willen maken, is dat de televisiestations in Tanzania niet echt veel input hebben en daarom maar al te graag een nieuwe, goede video laten zien. De radio heeft echter wel heel veel materiaal en zal daarom minder makkelijk bereikbaar zijn voor kleinere, upcoming muzikanten. Om deze reden helpt Art in Tanzania niet alleen bij het opnemen van 1 nummer door een opkomende muzikant, zodat hij/zij zichzelf kan promoten, maar is er ook de mogelijkheid voor iets meer gevestigde muzikanten om een videoclip op te nemen. De eerste hand is gelegd aan een video voor een ander nummer, maar helaas bleek het materiaal minder geschikt dan gedacht & zal dit dus weer opnieuw moeten gebeuren… woohoo, werk aan de winkel!
Anders dan verwacht waren er vanuit Katasinga zelf al best wat ideeën over wat we mogelijk konden gebruiken voor de videoclip. Peter had als translator alles in het Engels opgeschreven en probeerde ons zo goed mogelijk uit te leggen wat ze in gedachten hadden. Als je de ideeën zo hoorde, leek het eerder alsof ze een hele filmreeks gingen opnemen en ik moest ze dan ook al snel duidelijk maken dat dit toch echt niet ging passen in 1 video. Maarrrr het waren sowieso ideeën waar we flink mee aan de slag konden en ik zou zo goed mogelijk mijn best doen er 1 script van te maken, kan allemaal.. Vrijdag hebben we het script-idee voorgelegd aan Jay-C (of hoe je deze hippe naam dan ook spelt, in ieder geval: de producer van Mzuka Records) en vervolgens een flinke discussie gehad over de catchy dancemoves die erin zouden moeten komen, maar waarvoor eigenlijk geen choreograaf was & welke totaal niet passen bij het nummer.. oh well… We hebben het idee maar voorgelegd aan Hamadi (1 van de dansers) en hij heeft er samen met zijn dansers een choreografie van gemaakt. Na lang inperken, is het gelukt simpele moves te maken die door de gemiddelde Tanzaniaan nagedaan kunnen worden, jeuj! Dezelfde dag was de eerste shotlist dan ook klaar (tot vreugde van Katasinga en Peter, die heel blij waren met het uiteindelijke script) en ben ik naar Kari’s house gegaan om de eerder geschoten footage van de zangeres te bekijken. Woohoo, het is bruikbaar: happy me! Wel een totaal andere setting dan we in gedachten hadden, maar dan gooien we de rest wel weer om.. de kwaliteit is prima.
Het idee was om zaterdag de eerste beelden al te schieten (juist.. zonder acteurs, cameramateriaal, locatie, choreografie.. hmmm.. beetje overenthousiast lijkt me), maar uiteindelijk zijn we deze dag niet verder gekomen dat het selecteren van de geschikte locaties. We hebben ze wel allemaal in 1 dag gevonden, wat best een prestatie is hier, dus we mogen niet klagen. Zondag hebben we na 2 uur wachten een briefje achtergelaten voor Kari dat hij ons voor 11.00u mocht komen halen om te gaan filmen, maar toen hij er om 11.45 nog niet was, hebben we de dag toch maar op het strand doorgebracht (waarover later meer) ☺
Maarrrr vandaag is het zondag en eergisteren was het toch echt zo ver: de eerste draaidag! Vanwege het licht zouden we om 08.00 vertrekken naar de locatie…… hmmmhmmm… om 10.15u reden we weg bij Kari. Het frustrerende was vooral dat iedereen aan het wachten was op Kari (het hoofd van de organisatie, die niet eens Afrikaan is, maar zich blijkbaar iets te goed heeft aangepast aan de Afrikaanse mentaliteit). Goed.. eenmaal op de locatie aangekomen, bleek de ‘berg’ die we in gedachten hadden ten prooi te zijn gevallen van de steeds verder uitbreidende ‘minery’ en bleek de helft dus te zijn weggehakt (illegaal overigens, de reden dat we het materiaal niet mochten filmen, maar dat terzijde). Last last last minute moesten we dus op zoek naar een nieuwe locatie, waarvoor gelukkig een ‘berg’ dicht in de buurt geschikt bleek te zijn. Hop hop, alle kindjes, dansers en filmmateriaal weer in de bus en op naar de volgende locatie. Gelukkig waren de kindjes overenthousiast en hadden we genoeg waterflesjes ingeslagen, dus na 2uur filmen in de brandende zon, was iedereen nog altijd happy. Nog enkele close-ups gedaan van Katasinga en de dansers en toen konden we eindelijk weer terug naar huis. Juist, dit was teveel zon voor 1 dag… Met lange broek en bedekte schouders konden gelukkig de volgende dag ook de shots van de tekenende en lopende kindjes geschoten worden (ik verzeker je, this makes sense.. zodra de videoclip af is, stuur ik de YouTube-link, I promise) en konden we met een voldaan gevoel uitkijken naar een vrije zondag ☺

Andere ‘werk’-dingen die nu nog op de planning staan:
- Een musical voor de kindjes van het schooltje in ons volunteerhouse: Simba na Kobe (Leeuw en Schildpad). De titel hebben we zelfbedacht en het verhaaltje eigenlijk min of meer gecreeerd uit de liedjes en dansjes die de kids al kennen. Wegens hun korte concentratieboog is het altijd lastig nieuwe dingen aan te leren, dus als we het voor elkaar krijgen ze deze nummers op het goede moment te laten doen, is dat eigenlijk al heel wat ☺ Bovendien kunnen we er wat leuke activiteiten aan koppelen, zoals het schilderen van de leeuwenmaskers en schildpadschilden, zodat wat meer te doen hebben dan stilzitten en luisteren naar de juf.. helaas gebeurt er in sommige klasjes hier echt niet meer dan dat. Afwisselende activiteiten zitten er eigenlijk niet in en daarom is het voor de kids heel fijn als ze af en toe wat andere activiteiten krijgen. Hihi, heerlijk die blije snoetjes!
- Jay-C wil een drama-serie maken, omdat steeds meer Tanzanianen een televisie hebben (eigenlijk bijna iedereen volgens hem, het hangt van de rijkdom af hoeveel kanalen ze dan kunnen ontvangen) en je hiermee dus meer mensen kunt bereiken dan met gewoon theater. Hij wil iets maken in de richting van prison-break, serieus maar met humor… ik vind de vergelijking met prison break toch een beetje apart.. niet echt het eerste waar ik aan denk als ik drama op tv hoor, maar goed. We gaan binnenkort maar eens rond de tafel, mogelijk dat we dit kunnen combineren met een bepaalde vorm van voorlichting.. let’s see ☺

En dan nu…
-Normal life-
Anders dan in het ‘werk’-gedeelte, lijkt ‘pole pole’ me in het dagelijks leven PRIMA af te gaan. Iedereen is zo relaxt en de hakuna matata (geen zorgen)-sfeer die in het huis hangt, maakt dan ook dat eigenlijk niets moet, maar zoveel kan. Heerlijk om ’s avonds bij te komen en in het weekend de week chill af te sluiten. (al heb ik de afgelopen weekenden ook wat shootings gedaan, maar ach.. dat is eigenlijk ook erg leuk ☺).
De eerste vrijdagavond na mijn vorige blog ben ik samen met Kari, Katasinga, Leena en Kari’s kids (Haston, Kimi en Rosie) naar Makumbusha cultural village geweeste, waar de lokale dans –en drumgroep die Art in Tanzania gedeeltelijk steunt, moest optreden. Na een bord Kasave Ugali met vis en wat snoepjes gemaakt van het fruit van de boabab-boom, was het toch echt tijd om mee te doen met het dansen. Nou vooruit.. maar ik denk dat het vooral voor anderen heel entertaining was ;-) Het voelde eigenlijk een beetje als op een Belgisch familiefeestje, waar iedereen de juiste stappen lijkt te kennen en alles volkomen logisch lijkt te zijn, alleen wij niet mee kunnen, omdat het voor ons 1 keer per jaar is en tja… we nou eenmaal de buitenlanders zijn. Hihi, ach.. het was in ieder geval vermakelijk ☺ Zoals vele avonden hebben we in het volunteerhouse nog maar een Kilimanjaro (of was het Safari?)-beer gedronken en zijn we om 01.00u lekker ons bed in gedoken.
Zaterdag heb ik mijn tweede lokale lievelingseten ontdekt: ‘Chips Mayai’, een omelet met friet erin gebakken. Het klinkt heel onsmakelijk als ik het zo opschrijf, zie ik nu, haha, maar het is echt heel lekker. Vooral als je het met de piri piri saus en je handen eet, hmm. Bovendien is het fijn dat ze dit eigenlijk overal wel hebben en dat dit dus altijd een prima vegetarische optie voor mij is ☺
Aaaah, we krijgen nieuwe roomy’s.. o nee, toch niet. Anna, Elena en ik hebben blijkbaar voorlopig de discussie gewonnen door onze geniale argumenten: ‘we hebben maar 3 delen kastruimte’ en ‘onze badkamer staat continu onder water, dus als we 2 nieuwe roommates krijgen, stroomt onze hele slaapkamer vol’.. Benieuwd wanneer deze niet meer standhouden..
Shoppingtime! Omdat mijn back pack nog altijd kwijt is, heb ik al 2 keer legaal kunnen shoppen ☺ Toch jammer dat mijn hele garderobe verdwenen lijkt te zijn, maar gelukkig kan ik dankzij mijn lieftallige roommates weer gekleed en al over straat. Bovendien kan ik alles van ze lenen, wat het leven ook erg aangenaam maakt. Ik ben een erg blij mens en eigenlijk best trots op mezelf dat ik ook zonder al m’n eigen spullen en met maar een paar broeken & rokjes door het leven blijk te kunnen gaan. *schouderklopje*

Verder ben ik erg blij met:
- het enthousiasme rondom Halli Galli, waardoor we dit bijna dagelijks spelen en ik dus mijn dagelijkse thuis-momentje heb ☺
- de pooltafel in Mchunos (de lokale bar om de hoek), waardoor we kunnen blijven oefenen en zuid-afrika er ook een beetje bij is
- Konyagi, de lokale wodka-variant, die erg bevalt en al enkele hilarische momenten heeft opgeleverd.. tutuduu.. O, en die bij bepaalde locals soms minder goed blijkt te vallen, vooral om 12u ’s middags (laat de foto op facebook later voor zich spreken..)
- de bajaji (tuk tuk), Piki Piki (als je dat zo schrijft.. een motorbike, waar best meer dan 2 personen op blijken te passen hier) en de Dala Dala, die me altijd overal naar toe brengen als ik weer eens geen zin heb om meer dan een half uur te lopen
- de bar bij ons volunteerhouse, waar iedereen elke avond samen eet van het heerlijke eten dat de keukenmama’s voor ons bereiden ☺
- Bahari beach (de naam van de plek waar wij verblijven, maar ook van het strand ‘achter’ ons huis), omdat we hier een heerlijke bonfire-avond hebben gehad (deze keer ter gelegenheid van Burningman (traditie in Engeland?) en dit een bijna wekelijks terugkerend iets blijkt te zijn, waarbij locals, vrijwilligers en masaï samen genieten van het vuurtje, de sterren en de drumbeats & het gezang van de rastafari (die nooit de beroerd zijn om ons de juiste lyrics te leren ☺).
- Mahaba beach: een lokaal strand, redelijk in de buurt van Bahari Beach en dus goed bereikbaar met Dala Dala of Bajaji (lopend is het best ver, wat we hebben mogen ervaren toen er niet snel genoeg een Bajaji langskwam naar ons idee..). Leuk is dat het ene barretje gerund wordt door Rastafari en het andere door lokale Tanzanianen, wat je ook kunt zien aan de bezoekers. Gelukkig maakt het als mzungu niet echt uit, want je valt bijna overal wel uit de toon, maar op dit strand voel je je al gauw erg veilig en kun je dus prima even een duik nemen.
- het feit dat ik steeds meer Swahili lijk te kunnen onthouden en ik dus op een goede manier kan reageren op ‘mambo’, ‘habari’ of ‘hujambo’ ☺

Enkele fascinaties der locals:
1. Ik heb een Masaï tijdens de lunch proberen uit te leggen wat contactlenzen zijn. Hij vond het maar een gek fenomeen. Zelfs met een tekening erbij begreep hij niet waarom en hoe en wat en aaah, dus.. ik heb hem maar beloofd dat ik het ‘m zal laten zien, zodra m’n nieuwe lenzen er zijn.
2. Teacher, teacher of MZUNGU! Dat zijn eigenlijk de belangrijkste aanspreektitels waarmee de kinderen laten blijken dat je toch echt blank bent en interessant. Omdat de kinderen in de omgeving van ons huis de meeste volunteers wel kennen en omdat de meeste blanken hier eigenlijk ook wel bij ons werken (zoveel zijn er tenslotte niet), spreken ze ons hier eigenlijk altijd wel aan met ‘teacher’, wat toch minder gek voelt dan mzungu (blanke). Leena en ik hebben bovendien een speciale aanspreektitel: ‘ dooo, dee, doo de doo’ (de geluiden die de kids maken als ze een ritme verwoorden) en sinds kort ook ‘Moja, Mbili, Tatu, Nne’ (het tel-ritme dat we gebruikten bij het aanleren van het dansje en waarbij ze ook de bijpassende moves maken, jeej ☺). Leuk als je ergens een eind van het huis vandaag loopt en je deze klanken opeens vanaf een randomn hutje hoort komen, waar 1 van de kindjes dus blijkt te wonen..

p.s. naast mijn back pack is ook mijn Nederlandse simkaart kwijt, waardoor ik vanaf nu alleen nog maar te bereiken ben op mijn Tanzaniaanse nummer (waarop ik meestal ook what’s app heb): +255767236303.



Asanta sana voor het lezen van mijn wederom te lange blog (er gebeurt zoveel, het past gewoon niet in minder woorden, aah), de foto’s zijn onderweg en u hoort snel weer van me ☺

Dikke kuus van overenthousiaste, langzaam inburgerende, verbrande en geklede Suus.